29 Nazajutrz zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: «Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. 30 To jest Ten, o którym powiedziałem: Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie. 31 Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi». 32 Jan dał takie świadectwo: «Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. 33 Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. 34 Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym». (J 1)
Pierwotnie w Kościele było tylko jedno święto, które obchodzono 6 stycznia – w jednym dniu obchodzono i narodziny Jezusa i Jego Objawienie, i Jego chrzest w Jordanie. Dopiero później Kościół doszedł do tego, że waga każdego z tych wydarzeń jest taka, iż każdemu powinno być poświęcone odrębne święto. Ale zwróćmy uwagę, że ten chrzest jest na tyle ważny, że wykroczył nawet poza święto Chrztu Pańskiego.
Tym razem nade wszystko jest opisany proces dochodzenia Jana do odczytania swojej roli.
Zwróćcie uwagę na słowa, jakie otrzymał Jan:
Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym.
Niech teraz każdy spróbuje sobie wyobrazić, że to on dostał takie słowa. Czy Jan mógł w ogóle rozumieć słowa jest Tym, który chrzci Duchem Świętym. Co to w ogóle ma znaczyć chrzcić Duchem Świętym?
A jak rozpoznać to, że nad kimś ujrzy się Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim? Przywykliśmy do tych słów Ewangelii i dziś potrafimy nadać im jakieś konkretne znaczenie, ale czy Jan mógł je rozumieć?
A jednak przyjął je i wypełnił, gdy nadeszła pora dla tych słów. Czy potraficie zrozumieć, jak to się stało?