W tej ostatniej drodze szedł wielki tłum, jak pisał o tym Ewangelista. Większość z ciekawości, dla fałszywej atrakcji – ale przecież nie wszyscy. Byli też tacy, którzy widzieli wielką niesprawiedliwość w wyroku, jaki zapadł i chcieli przynajmniej tyle, by okazać Jezusowi, że są z Nim.
Być może w tym tłumie była to mniejszość, ale były i takie osoby. Nade wszystko kobiety, bo to one bardziej ulegają emocjom i postępują tak, jak im te emocje nakazują – płakały, ale szły.
Jezu, Ty to wszystko wiedziałeś, a jednak powiedziałeś im: Córki Jeruzalem, nie płaczcie nade Mną! Płaczcie raczej nad sobą i nad waszymi dziećmi! (Łk 23,28)
Tyś tylko raz zapłakał, a było to, gdy zbliżałeś się do Jerozolimy (por. Łk 19,41), bo znałeś przyszły los tego miasta. Nie pozostawią w tobie kamienia na kamieniu, dlatego żeś nie poznało czasu twego nawiedzenia (Łk 19,44). Teraz o tym samym mówiłeś niewiastom, opisując jaki los je czeka – je i ich dzieci.
Ileż to razy każdy z nas płakał i za każdym razem powód był najistotniejszy pod słońcem. A ile z nich dziś pamiętamy?
Ale nawet te powody, które były naprawdę ważne, są niczym wobec naszego zbawienia. A więc najważniejsze jest to, by nie przegapić czasu nawiedzenia.
Jezu, spraw proszę, abym nie przegapił czasu swego nawiedzenia, bym zawsze rozpoznał ten moment, w którym Ty Jezu do mnie przychodzisz. Bym zawsze wybrał tę drogę, na którą Ty wskazujesz…