Oktawę Wielkiej Nocy kończymy świętem Bożego Miłosierdzia. Godzina Miłosierdzia (15:00 – Koronka):
Homilia ks. Piotra (z mszy o 15:00):
Kiedy czyta się perykopy ewangeliczne o zmartwychwstałym Jezusie, rzecz zadziwiająca, że uczniowie nie rozpoznają Jezusa po Jego rysach twarzy, po Jego wyglądzie, chociaż przebywali z Nim dzień w dzień, 24 godziny na dobę przez 3 lata. Nie rozpoznają Go po wyglądzie. Ażeby Go rozpoznać Jezus pokazuje im ręce i nogi. Pokazuje im bok. Mówi Dotknij. Co im pokazuje? – rany. Można by zadać pytanie, dlaczego Jezus po Zmartwychwstaniu tych ran nie ma zasklepionych, dlaczego ciało Jezusa zmartwychwstałe nie jest pełne chwały, pełne piękna, ale zawiera na sobie te rany po męce krzyżowej. Po co one zostały zostawione?
Są różne odpowiedzi teologiczne, m.in. takie, że jest to autentyczne to samo ciało, w którym Jezus zmartwychwstał, w którym żył. Mówi się również w teologii, że rany zostały zostawione na sąd ostateczny. I tak jest przedstawiany Chrystus na wszystkich freskach, malowidłach, wszystkich płaskorzeźbach ukazujących sąd ostateczny, że kiedy ludzie stają przed Bogiem na sądzie ostatecznym Jezus nie pokazuje paragrafów, nie pokazuje księgi naszych przewin, naszych grzechów, ale pokazuje swoje rany.
To niesamowicie pokazuje pewien kierunek naszego myślenia o wierze, że w wierze nie jesteśmy konfrontowani z przepisem, z prawem, przykazaniem. To nie chodzi o to, że złamaliśmy jakiś przepis, złamaliśmy jakieś prawo – jesteśmy konfrontowani z żywą osobą, złamaliśmy komuś serce…
Jest piękna opowieść Ojców Kościoła o człowieku, który umarł i staje przed Panem Bogiem na sądzie. Stając na sądzie człowiek pokazuje Panu Bogu: Panie Boże, zobacz mam czyste ręce, nie zrobiłem żadnego grzechu ciężkiego. A Bóg mówi do tego człowieka: Pokaż mi swoje rany. A mężczyzna zdziwiony: Jakie rany? A Bóg na to: To nie miałeś w życiu nic, o co warto by było się bić, o co warto by było walczyć?
Jezus na ciele zmartwychwstałym ma rany i to nie jest symbol Jego porażki, to nie jest pamiątka Jego porażki, ale te rany są dowodem Jego miłości.
W księdze Izajasza jest piękny fragment w 49 rozdziale, kiedy prorok mówi Niewiasta która urodziła dziecko nie może o nim zapomnieć, ale nawet gdyby ona zapomniała, ja o tobie nie zapomnę, bo wyryłem, wypisałem twoje imię na swoich dłoniach. Św. Antoni z Padwy powie: Bóg nie użył pióra i atramentu, ale gwoździa i krwi.
Moje imię jest wypisane ja Jego dłoniach. Jestem przez Niego kochany. Jezus mówi To o ciebie walczyłem, o ciebie się biłem, to Ty jesteś przeze mnie kochany.
Doświadczenie owej miłości. Myślę jak wszyscy, którzy tutaj jesteśmy, czy to w Świątyni, czy razem łączymy się przez łącza internetowe, wszyscy w jakiś sposób nosimy na sobie w swoim życiu rany. Jesteśmy pokaleczeni. Mamy swoje rany w sercu. Często skrywamy je pod różnymi makijażami, pod garniturem, krawatem, albo sutanną. W naszym pośpiechu często skrywamy te nasze rany i ich się wstydzimy – przecież musimy żyć, musimy odnieść sukces, musimy robić karierę, musimy zdobyć więcej środków do życia… Myślę, że ten czas, który razem przeżywamy czas pandemii, taki czas, w którym możemy przyjrzeć się swoim ranom. Zobaczyć, że te rany nie są dowodem naszych porażek, ale dowodem tego, że potrafimy kochać.
Dzisiaj jest niedziela kiedy możemy dotknąć swojej rany i dotknąć rany Jezusa. Jesteś kochany i potrafisz kochać. Nie zapomnij o tym.
Homilia:
Leszku, piękny wpis. Bardzo budujące są właśnie takie Twoje wpisy. Gdy czytam je, to czuję bliskość Jezusa, czuję Jego obecność drżeniem mojego serca.
Też często zastanawiałam się nad tym, jaką pewność mieli apostołowie, że Jezus zmartwychwstał, zanim jeszcze im się nie ukazał. Gdy czytam Ew. Jana na temat zmartwychwstania Jezusa, jedno zdarzenie nie daje mi spokoju. Dlaczego Jan – ukochany uczeń Pana Jezusa nie wszedł do grobu, tylko zatrzymał się przed. „A nachyliwszy się ujrzał leżące prześcieradła, ale nie wszedł” Co zatrzymało Jana? Może zobaczył to, na co Piotr nie zwrócił uwagi. Jan był najmłodszym uczniem Jezusa, kochał go bardzo, był nim zauroczony, pewnie także usługiwał Mu w różnych codziennych czynnościach, nie spuszczał z Jezusa wzroku, chłonął wszystko, co Pan mówił i robił. Zapewne też wiedział dokładnie, znał specyficzny sposób w jaki Jezus składa swoją chustę. Tak sobie myślę, że może ten właśnie obraz zatrzymał go przy wejściu, gdyż już zobaczył właśnie tę chustę. Może rozpoznał, że jest złożona w taki właśnie sposób, w jaki składał ją Jezus. Napisane jest w Biblii, że Jan wszedł tam po chwili, ujrzał, upewnił się w swoim domyśle i uwierzył. Nie wiem, takie tam moje rozważania.
Pozdrawiam 🙂
Wiesz , w tym przypadku moja rola polegała tylko na tym, że zatrzymywałem filmik po każdym zdaniu i zapisywałem to, co usłyszałem. Jeśli klikniesz w tym miejscu, gdzie jest zapisane Homilia usłyszysz to samo powiedziane przez ks. Piotra – młodego wikarego ze Świątyni Opatrzności.
Bardzo mnie cieszy, że w końcu to przeczytałaś, bo wtedy, gdy Ciebie do tego zachęcałem, jakoś nie dałaś się namówić – Twój obraz katolików jest całkowicie fałszywy. Tu masz okazję poznawać, jaki on naprawdę jest.
A co do Twojego pytania, jak sądzę sprawa była o wiele bardziej prozaiczna – św. Piotr już był w takim wieku, że nie nadążał za Janem, ale przecież z racji samego wieku Jan nie mógł sobie pozwolić na to, by wejść przed nim – po prostu nie wypadało!
A co ich przekonało? – oczywiście że chusta! Ale nie dlatego, że Jan dobrze pamiętał, jak Jezus ją nosił – to przecież była chusta, jaką się okrywało zmarłego; Jezus nigdy takiej chusty nie nosił.
Natomiast to, co ich przekonało, polegało na tym, że ciało spod tej chusty wyparowało! Gdyby ktoś skradł to ciało, to chusty byłyby porozrzucane, a tymczasem one pozostawały rozłożone tak, jak były na ciele Jezusa – tylko ciała nie było.
PS: Bardzo mi się podobała Twoja nowa notka – pisz tak więcej 🙂
No tak, może masz rację z tą chustą. To były tylko takie moje dogłębne rozważania. Z drugiej zaś strony, być może Jezus miał swój niepowtarzalny sposób składania każdej chusty 🙂
Napisałeś: „W księdze Izajasza jest piękny fragment w 49 rozdziale, kiedy prorok mówi Niewiasta która urodziła dziecko nie może o nim zapomnieć, ale nawet gdyby ona zapomniała, ja o tobie nie zapomnę, bo wyryłem, wypisałem twoje imię na swoich dłoniach. Św. Antoni z Padwy powie: Bóg nie użył pióra i atramentu, ale gwoździa i krwi.”
Tyle razy czytałam te wersety z Izajasza, ale nigdy nie odebrałam ich tak jak to opisałeś. Raczej moje skojarzenia prowadziły mnie do miejsca stworzenia ( Nie wiem dlaczego) Natomiast On na krzyzu Golgoty na swoich dłoniach wypisał , wyrył nasze imiona, bo za każdego z nas oddał życie.
Dzięki za te słowa.
Pozdrawiam 🙂