Na koniec poprzedniej notki przyznałem rację Prezesowi, że on niczego nie musi zmieniać – wystarczy zewrzeć szeregi, okopać się i czekać, aż koalicja się rozpadnie (bo że się kiedyś rozpadnie, to pewne). Owszem przyznałem rację, ale nie spytałem, dla kogo jest to dobre?
A to jest dobre, ale dla partii, lecz nie dla Patrii! (skorzystam tu z gry liter, jaką się posłużył Szymon Hołownia)! Tusk bawi się Hołownią – pozwala mu mówić o powrocie do demokracji, o praworządności, pozwala wskazywać na Ojczyznę, jako tę, której służyć mamy przez całe życie… – a jednocześnie kierując swoim ugrupowaniem robi z tych słów Hołowni czystą kpinę. Proszę mnie dobrze zrozumieć – Szymon Hołownia to wszystko robi szczerze, on naprawdę wierzy w to, co mówi – nie zarzucam mu hipokryzji; to dopiero Donald Tusk sprawia, że te wszystkie słowa Marszalka Sejmu stają się kpiną…
Już tłumaczyłem, dlaczego tak jest? – Trzecia Droga była potrzebna Tuskowi po to, by on ze swoim ugrupowaniem mógł stanąć na czele rządu, ale na tym rola tego ugrupowania się kończy. On chce prowadzić rząd tak, jak sam chce, a przywódców Trzeciej Drogi chce po prostu ośmieszyć (przypuszczam, że resort obrony dla Władysława Kosiniaka-Kamysza pełni dokładnie tę samą rolę – ale o tym jeszcze się przekonamy).
Ale przecież to, iż przywoływanie Ojczyzny przez Szymona Hołownie staje się kpiną, nie zmienia faktu, iż rzeczywiście wszystko, co czynimy powinno służyć Ojczyźnie… Dla partii to wygodne, że inne partie się nie liczą i że wszystko daje się zamknąć w prostych schematach walki dobra ze złem (oczywiście PiS i PO odmiennie nazywają to, co jest dobrem i czym jest zło, ale obaj przywódcy są uosobieniem dobra – w świetle propagandy swoich ugrupowań). W takim świecie podzielonym równo na pół, łatwo o utrzymanie swojego elektoratu w pełnej gotowości; nie trzeba się z niczego rozliczać – wystarczy zewrzeć szeregi i niczym się nie przejmować!
Ale czy naprawdę?
Przecież to podejście fałszuje obraz świata – skoro cały świat dzielimy na pół, świat PiS-u i świat PO, to gdzie jest ten rzeczywisty świat?
Właśnie w tym momencie trzeba wrócić do tego słowa Patria, do słowa Ojczyzna, na które zwracał uwagę Szymon Hołownia. Jesteśmy Polakami i do świata wnosimy to, w czym sami wyrośliśmy we własnej Ojczyźnie. Jesteśmy jacyś (a nie bezkształtni, bezpostaciowi) tylko dlatego, że właśnie tu wyrośliśmy i wrośliśmy w tę ziemię.
Jeśli dobro partii staje się ważniejsze niż dobro Ojczyzny, to z taką partią należy się żegnać.
W 2015 roku pożegnałem PO, choć w czasach konspiracyjnych wzrastałem w tym właśnie środowisku. Bezpośrednio w partii – ani w Unii Demokratycznej, ani w Unii Wolności, ani w Porozumieniu Obywatelskim nigdy mnie nie było – ale kolejno na te ugrupowania głosowałem. Pożegnałem, bo PO przedłożyło interes partyjny ponad interes Polski i zerwało wcześniejszą umowę z PiS-em na utworzenie wspólnego rządu POPiS (PO liczyło, że zdobędzie więcej głosów, niż PiS; tak się jednak nie stało, więc wysuwało żądania zaporowe – jeśli PiS by się zgodził, no to PO by wygrało, bo mimo przegranej z PiS-em pełniłoby te same funkcje, jakie chciało, gdy zgodnie z sondażami przewidywało inny wynik; ale mimo, że PiS się nie zgodził, to też wygrało, bo przewidywało klęskę przy wchodzeniu PiS-u w koalicję z LPR-em i Samoobroną – no i tak też się stało).
Tym razem to PiS postawił dobro partii ponad dobro Ojczyzny. Mógł przecież wygrać te wybory – wystarczyło otworzyć się na inne ugrupowania – PJJ oraz nade wszystko Konfederację. Jednak Prezes kierując się dobrem partii, wolał pogrążyć Konfederację – i to mimo, iż w Unii są teraz forsowane takie zmiany, po których Polska utraci swoją suwerenność.
To boli, gdy się okazuje, że kolejny mój wybór polityczny przedkłada dobro swojej partii ponad dobro Ojczyzny – ale to znak, że pora szukać tych, dla których Polska jest najważniejsza (to zresztą też paradoks, bo przez moment było tak, iż sądziłem, że tą partią będzie PJN).