Listy o miłości

Ewangelia na uroczystość Chrystusa Króla (J 18, 33b-37): 

(33) Wtedy Piłat powtórnie wszedł do pretorium, a przywoławszy Jezusa, rzekł do Niego: Czy ty jesteś Królem żydowskim?  (34) Jezus odpowiedział: Czy to mówisz od siebie, czy też inni powiedzieli ci o Mnie?  (35) Piłat odparł: Czy ja jestem Żydem? Naród twój i arcykapłani wydali mi ciebie. Co uczyniłeś?  (36) Odpowiedział Jezus: Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd. (37) Piłat zatem powiedział do Niego: A więc jesteś królem? Odpowiedział Jezus: Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu. 

Kazanie wygłoszone przez ks. Piotra Celejewskiego na mszy o 9:00: 

Oryginalny zapis kazania

Ewangelia na 21.11.2024: 

(41) Gdy był już blisko, na widok miasta zapłakał nad nim (42) i rzekł: O gdybyś i ty poznało w ten dzień to, co służy pokojowi! Ale teraz zostało to zakryte przed twoimi oczami. (43) Bo przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą cię wałem, oblegną cię i ścisną zewsząd. (44) Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą, a nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to, żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia.  (Łk 19)

Kazanie wygłoszone przez ks. Piotra Celejewskiego na mszy o 7:00: : 

(38) I dalej głosił im swoją naukę: Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, (39) pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. (40) Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok. (41) Potem, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. (42) Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. (43) Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. (44) Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie. (Mk 12) 

Kazanie wygłoszone przez ks. Piotra Celejewskiego w Świątyni Opatrzności podczas mszy o godzinie 9:00: 

(1) Przybliżali się do Niego wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. (2) Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi. (3) Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: (4) Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? (5) A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona (6) i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła. (7) Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia. (8) Albo jeśli jakaś kobieta, mając dziesięć drachm, zgubi jedną drachmę, czyż nie zapala światła, nie wymiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie? (9) A znalazłszy ją, sprasza przyjaciółki i sąsiadki i mówi: Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam. (10) Tak samo, powiadam wam, radość nastaje wśród aniołów Bożych z powodu jednego grzesznika, który się nawraca. (Łk 15)

Kazanie wygłoszone przez ks. Piotra Celewskiego na mszy o godz. 7:00 w Świątyni Opatrzności: 

Ten pasterz który nas szuka, jest nieprawdopodobnie czuły. Nam się ciągle wydaje, że nawrócenie jest naszym wysiłkiem… To nieprawda – to Bóg ciebie szuka. I mnie. Nieustannie, bo ciągle mu się gubimy: czy to będąc w Kościele, czy poza nim, czy będąc we wspólnocie, czy poza wspólnotą – ciągle mu się gubimy. To jest 15 rozdział ewangelii Łukasza. Ten 15 jest najważniejszym rozdziałem z całej ewangelii – opowiada jaki jest Bóg. To jest tryptyk trzech przypowieści: o owcy, drachmie i marnotrawnym synu. Te przypowieści zapowiadają tę trzecią, te dzisiejsze, właśnie o tym, że tak jak ten syn marnotrawny zgubił się wychodząc z domu, a ten starszy zgubił się będąc w domu – i tu i tu można się pogubić. Bardzo dzisiaj do ręki wziąć sobie psalm 119. Tam jest taki cytat, jeden werset, który mówi „jestem jak owca, która się zgubiła. Panie, szukaj swego sługi”. 

Co może zrobić owca, która się zgubiła? Zadzwonić do pasterza? – Beczeć!

Kiedy uświadomimy sobie swój grzech, swoją miałkość, możemy tylko powiedzieć „jestem grzesznikiem”! I wtedy On cię znajdzie.  Kiedy uświadamiamy sobie swoją bylejakość, miałkość, jakąś bezradność wobec grzechu – On nas znajdzie. Ale kiedy mówimy „ja sobie z tym poradzę, ja muszę to jakoś sobie poukładać, tak, spiąć się w sobie, zacisnąć pięści, ja sobie z tym dam radę” – wtedy nas nie znajdzie. Kiedy się gubimy, beczmy – wtedy On nas odnajdzie.

Tym co spaja ten tryptyk tych trzech przypowieści, paradoksalnie jest radość.

Pamiętacie taki moment, taką chwilę, kiedy ktoś autentycznie ucieszył się z waszej obecności? Taki jest Bóg. Ja strasznie lubię patrzeć, jak radość jest zaraźliwa, gdy ktoś się śmieje. Myślę, że każdy z nas ma takie doświadczenie, kiedy patrzymy na kogoś, kto ktoś się uśmiecha, patrzymy na kogoś, kto się autentycznie śmieje, kiedy komuś się oczy śmieją – my zaczynamy też się śmiać. Ten śmiech zaczyna w nas rezonować. To dzieje się w Bogu, kiedy się nawracamy, kiedy On nas znajduje. Ten wysiłek jest po Jego stronie, nie po naszej.  W Bogu śmiech rezonuje: Znalazłem cię, dobrze, że jesteś. Takiego Boga, który śmieje się, uśmiecha, cieszy nasz widok, warto dzisiaj zobaczyć.

Amen.

Ewangelia na dzień dzisiejszy: Łk 13, 31 – 35:

(31) W tym czasie przyszli niektórzy faryzeusze i rzekli Mu: Wyjdź i uchodź stąd, bo Herod chce Cię zabić. (32) Lecz On im odpowiedział: Idźcie i powiedzcie temu lisowi: Oto wyrzucam złe duchy i dokonuję uzdrowień dziś i jutro, a trzeciego dnia będę u kresu. (33) Jednak dziś, jutro i pojutrze muszę być w drodze, bo rzecz to niemożliwa, żeby prorok zginął poza Jeruzalem. (34) Jeruzalem, Jeruzalem! Ty zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie są posłani. Ile razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, jak ptak swoje pisklęta pod skrzydła, a nie chcieliście. (35) Oto dom wasz [tylko] dla was pozostanie. Mówię zaś wam: nie ujrzycie Mnie, aż nadejdzie czas, gdy powiecie: Błogosławiony Ten, który przychodzi w imię Pańskie. 

Kazanie, jakie wygłosił ks. Piotr Celejewski w Świątyni Opatrzności na mszy o godz. 7:00:

To nie jest tak, że źli ludzie przysięgli się przeciw Jezusowi, Jezus uciekał i w pewnym momencie nie dał już rady i Go dogonili. To nie jest tak, że Herod, Piłat, sanhedryn chcieli Jezusa zgładzić i w końcu im się udało. To jest tak, że Jezus sam dobrowolnie wchodzi w doświadczenie śmierci. To jest wybór Jezusa. On życie swoje oddaje za mnie i za ciebie. On umiera z miłości. Nie oszczędza samego siebie, nikt mu życia nie odbiera. On swoje życie oddaje, to jest dar, to jest jego decyzja, to jest jego wola.

To pierwsza myśl, żeby zobaczyć takiego Boga, który wchodzi w doświadczenie śmierci, żeby mnie uratować.

I drugie związane z niesamowitą czułością:

Jest wiele słów na określenie Kościoła. Jednym z moich ulubionych to wspólnota. Jezus mówi o Bogu, który pragnie zgromadzić swoje dzieci, jak ptak swe pisklęta. Grzech nas rozproszył. Grzech nas podzielił. Grzech nas zatomizował. Jesteśmy strasznie pojedynczy, wsobni, samotni. Chrystus na Krzyżu, jak ptak swoimi skrzydłami, On swoimi ramionami, próbuje nas na nowo zgromadzić, bo bardzo się pogubiliśmy. I dobrze dzisiaj poczuć to ciepło, tą bliskość Boga, który różnymi sposobami próbuje przygarnąć nas do siebie, bo to niezwykła czułość Boga wobec grzesznej wspólnoty. Bo to On nas gromadzi. To nie jest tak, że my się zgromadziliśmy, bo mamy podobne światopoglądy, podobnie myślimy, mamy podobne podejście do życia… Nie, to On, jak ptak swe pisklęta, z niezwykłą czułością zagarnia nas, gromadzi nas i chce żebyśmy byli blisko.

Oto tajemnica czułości naszego Boga.

Amen.

Całe wielki nic tu nie pisałem, ale chciałbym przedstawić homilię, jaką ks. Piotr Celejewski wygłosił dziś (tj. 20.10.2024) w Świątyni Opatrzności na mszy o 9:00. Nawiązywała ona do ewangelii św. Marka 10, 35-45.

Słowo Boże w liturgii jest jak zwierciadło, w którym mamy zobaczyć samych siebie, swoje pragnienia, swoją relację z Bogiem. A to często nie jest łatwe. Dzisiaj w Słowie spotykamy dwóch braci – synów Zebedeusza, Jakuba i Jana, którzy przedstawiają Chrystusowi prośby, aby in blanco podpisał im nominację na uprzywilejowane miejsca w Jego Królestwie. Trzeba wykazać się prawdziwym nietaktem i głęboką niedelikatnością, dlatego, że Jezus chwile wcześniej mówi o tym, że idzie do Jerozolimy, że będzie wydany, że będziecie cierpiał, że będzie odrzucony, że będzie zabity, trzeciego dnia zmartwychwstanie… Kiedy ktoś mówi o swoim cierpieniu swoim bólu, a ktoś drugi mówi o swojej karierze, o swojej wielkości, widać, że między uczniami a Jezusem jest dysonans, jest różnica. Pozostali apostołowie wcale nie są lepsi – oburzają się, ale w nich też jest pragnienie wielkości, też chcą zrobić karierę. Ale to co jest najciekawsze, Jezus się nie oburza. Nie wiem czy zwróciliście uwagę – Jezus nie grozi palcem, nie podnosił głosu, nie mówi Janie, nie tego cię uczyłem, Jakubie, to pragnienie to pycha, to grzech. Nie pragnij tak. Nic takiego w ewangelii nie ma.

Jezus wykazuje wręcz boską cierpliwość – do swoich uczniów i do nas. Chociaż w danym momencie pragnienia uczniów i jego pragnienia się rozmijają, ich myśli i jego sposób myślenia jest całkowicie inny. On ma boską cierpliwość do nich i do nas. Warto się w tych uczniach rozpoznać, że to o nas. Jezus patrzy inaczej, on nie patrzy na to, jacy apostołowie są w tym momencie, w tej chwili, że są niedojrzali, skupieni na sobie, myślą o swojej karierze – patrzy na potencjał, który jest w nich, na możliwości, które są w nich… I w nich wierzy. Ma do nich boską cierpliwość. Tak samo patrzy na nas. Nie patrzy na to, w jaki grzech się uwikłałeś, z jaką niedojrzałością się zmagasz, z czym sobie dzisiaj nie radzisz. On patrzy na możliwości, które są w tobie i we mnie. On w nas wierzy, w nas pokłada nadzieje. Jakub i Jan po doświadczeniu porażki Golgoty, po doświadczeniu pustego grobu, a potem spotkania ze Zmartwychwstałym – Jakub jest pierwszy spośród 12 apostołów, który z miłości oddaje życie za swojego mistrza. Jan staje się zesłańcem, więźniem porażki, który umiera na wyspie Patmos.

Warto dzisiaj zobaczyć się w tych apostołach, w tych, którzy mają pragnienie wielkości, bo to pragnienie jest każdym z nas. Wielkość jest w naszych genach, w każdym z nas. To pragnienie pochodzi od Boga. Pragniemy nieskończoności. To ciekawe, Chrystus nie gasi tego pragnienia w swoich uczniach – on je koryguje. On nadaje im właściwy kierunek, bo to pragnienie wielkości które jest w nas, zostało wypaczone przez grzech pierworodny. I to jest dramat.

O co kłócą się najczęściej małżonkowie?

Kto z nas jest ważniejszy, kto z nas ma rację… Ale to dotyczy wszystkich sfer naszego życia. Zaczynając od dzieciństwa, od poziomu piaskownicy: kłócimy się o to, kto jest większy, kto silniejszy, kto ma więcej, kto więcej może; przez wszystkich polityków: jak my rządziliśmy, jak wy rządzicie… Szukamy swojej pozycji, swojego znaczenia, przez porównywanie się z innymi… Chcemy być wielcy, a grzech wypaczył to pragnienie wielkości, które jest w nas.

Są zdania w ewangelii, które są niezwykle radykalne, które są jak kamienie węgielne – wręcz jak odkrycie nowego lądu, nowej przestrzeni. Jeżeli chcesz być wielki, stań się niewolnikiem. Jeżeli chcesz być pierwszy, stań się sługą wszystkich… To niesłychanie radykalne zdanie. W mentalności świata wielkość związana jest z posiadaniem, z pozycją, sukcesem, możliwościami. Nie muszę o tym długo mówić, bo wszyscy to znamy z własnego doświadczenia. Znamy tych, którzy rozpychają się łokciami, aby przesunąć się bliżej, aby zająć lepszą pozycję. Nieustannie jesteśmy pytani o naszą karierę, o nasz sukces, ile zarabiamy, czy już się ożeniłeś, czy wyszłaś za mąż, czy masz dzieci? Od dzieciństwa uczestniczymy w wyścigu szczurów, tak jakby życie polegało na odhaczeniu takiej listy rzeczy do zrobienia. Świat dopinguje nas, abyśmy w tym wyścigu szczurów uczestniczyli, a potem zostaje pustka i rozczarowanie.

W mentalności Chrystusa wielkość związana jest z darem z samego siebie, z pokorą, z miłością, ze służbą. Jeśli chcesz być wielki, stań się sługą. Prawdziwa wielkość mierzona jest umiejętnością bycia dla innych, nie skupianiem się na sobie. Jezus redefiniuje pojęcie wielkości, które zostało wypaczone przez nasz grzech. On daje przykład swojego życia. I oto w historii świata dzieje się coś nieoczywistego. Oto sam Bóg wchodzi w tą historię, ten który jest jedynie pierwszym, staje się ostatnim, zajmuje ostatnie miejsce. Ten, który jest prawdziwie władcą, staje się niewolnikiem.

Syn Boży pochodzi z Nazaretu. Większość z nas nigdy by nie wiedziała o istnieniu tego miasteczka, gdyby nie zostało wspomniane w Nowym Testamencie. Ot, dziura zabita dechami, żadne centrum ówczesnego świata, żaden Rzym, czy Jerozolima. Większość życia spędza jako zwykły robotnik. Cieśla. Nie ma jakiegoś wielkiego wykształcenia. Nie ma jakiś tytułów naukowych… Ponosi porażkę. Zostaje odrzucony i umiera śmiercią haniebną na krzyżu. W oczach świata nie odnosi żadnego sukcesu. Żadnej książki nie napisał, nie wybudował nawet domu, nie założył rodziny i nie zrobił żadnej kariery. Z tłumów ludzi, którzy szli za nim, bo nakarmił ich chlebem, został tylko jeden uczeń pod krzyżem i matka… Ale matka zawsze jest z dzieckiem. Ot, prawdziwa porażka.

Ale pomyślmy przez chwilę, dlaczego my tutaj dzisiaj jesteśmy? Dlaczego przyszliśmy do tej świątyni? Żeby usiąść do stołu z przegranym cudotwórcą? Z wykpionym mistrzem? Z odrzuconym nauczycielem?

Nie.

Przyszliśmy tutaj dlatego, że Jezus zwyciężył świat. Jako system kłamstw, obnażył logikę tego świata. Zwyciężył ten świat, jako system kłamstw pokazując, że jeżeli naprawdę chcesz być kimś wielkim w swoim życiu, nie musisz przypodobać się temu światu, nie musisz szukać swojego sukcesu. Wielkość polega na służbie. Jeżeli chcesz być wielki, służ innym, ale nie posługuj się innymi. Znamy te słowa Jezusa błogosławieni ubodzy. Zazwyczaj myślimy o tych, którzy mają puste kieszenie, albo o tych, którzy, jak często to tłumaczymy, są wolni od rzeczy materialnych. Ale ubodzy to ci, którzy nic nie znaczą w oczach świata, nie mają żadnego znaczenia, którzy nie próbują przypodobać się światu – Świecie polub mnie, chcę, żebyś mnie lubił. Chcę, żebyś mnie zaakceptował, chcę odnieść sukces, karierę, mieć siłę… Nie przyklaskują temu światu. Nie rozpychają się łokciami, ale potrafią zająć ostatnie miejsce – tak, jak Chrystus.

Przy ołtarzu dzisiaj stoi obraz błogosławionego księdza Jerzego Popiełuszki. Człowieka zmiażdżonego cierpieniem przez system komunistyczny, przez konkretne osoby… Znamy tę historię. Niedawno znalazłem listy, które pisał ten młody ksiądz. Jeszcze będąc klerykiem dwudziestokilkuletnim, wylądował w wojsku. Pisał listy do swojego ojca duchowego w seminarium, do księdza Miętka. Fragment chciałbym przeczytać. Pisze tak ten młody kleryk: Okazałem się bardzo twardy, nie można mnie złamać groźbą, ani torturami. Ostatnio dowódca plutonu kazał mi zdjąć z palca różaniec na zajęciach przed całym plutonem. To rozkaz. Odmówiłem, czyli nie wykonałem rozkazu, a za to grozi prokurator. Gdybym zdjął, wyglądałoby to na poddanie się, jakąś rezygnacją. Sam fakt zdjęcia różańca, to niby nic takiego, ale ja widzę to głębiej.

Jak myślicie, kto tam w koszarach wojskowych okazał się wielki? – dowódca plutonu, za którym stała siła całego aparatu komunistycznej władzy, czy kleryk Popiełuszko? Bezsilny. Kto tam naprawdę okazał się wielki?

Dzisiaj za chwilę uklękniemy przed kawałkiem białego chleba, uklękniemy za chwilę przed kilkoma kroplami wina zmieszanymi z wodą. Ot, cóż to jest wobec potęgi świata? Bóg wybiera to, co małe to, co głupie w oczach świata, bo Bóg ten świat zwyciężał. Przechodzimy tutaj aby Chrystus nas nawracał z mentalności tego świata na mentalność Boga. On nie chce zgasić w tobie i we mnie pragnienia wielkości. On to pragnie chce w nas ukierunkować, skorygować: Jeżeli chcesz być wielki jak ja, stań się darem dla innych. W oczach świata możesz ponieść porażkę, nic nie znaczyć. Ale nie lękaj się!

Jezus świat zwyciężył. Jesteśmy po stronie zwycięzcy.

Amen.

https://soundcloud.com/user-545755552-213298065/byc-darem-dla-innych-aby-stac-sie-wielkim-ks-piotr-celejewski-20102024?in=user-545755552-213298065/sets/kazania-ksi-dza-piotra&utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing

Incydent z gaśnicą zdominował ostatnie wydarzenia – filmiki z tego wydarzenia, wywiady z Grzegorzem Braunem, różne tego podsumowania, zdominowały internet. Świetne wystąpienie Krzysztofa Bosaka po Exposé Donalda Tuska przeszło zupełnie bez echa, a gdy się mówi o Bosaku, to jedynie w kontekście tego, czy nadal powinien być wicemarszałkiem, czy też należy go ukarać dymisją? 

Na początek zastanówmy się nad tym, na ile sam incydent wynika z ugruntowanych poglądów Grzegorza Brauna? 

Na wstępie proponuję obejrzeć następujący filmik:  Film o poglądach Grzegorza Brauna, którego autor nade wszystko zajął się postawą judeo-realizmu (w odróżnieniu od judeo-idealizmu) – Grzegorz Braun rzeczywiście neguje postawę judeo-idealizmu i sam upomina się o judeo-realizm. W samym filmie zwraca uwagę na to, iż judaizm oparty o Talmud, jest religią dzielącą ludzi na Żydów i goim/gojów; a w komentarzach dotyczących samego wydarzenia podkreśla, iż organizatorem obrzędów chanuki jest sekta Chabad-Lubowicz (która nb. nie jest w Polsce kościołem zarejestrowanym, a przed wojną była nawet zakazana), w której uważa się, że dusze gojów są stworzone przez demony (w odróżnieniu od dusz żydów, które pochodzą od Boga – co oczywiście wyznacza stosunek Żydów do nie-Żydów). 

Z tego powodu Grzegorz Braun sam komentując to zdarzenie mówił: Nie może być miejsca na akty rasistowskiego plemiennego talmudycznego kultu na terenie Rzeczpospolitej Polskiej. 

Widzimy więc, że cała ta akcja wynika z ugruntowanych przekonań posła Brauna. 

Pytanie jednak czy było to typowe dla choleryka działanie pod wpływem impulsu, a więc czy rzeczywiście była to akcja spontaniczna, czy też nie? 

Początkowo wydawało mi się, że tak – szczególnie gdy dowiedziałem się, iż Grzegorz Braun rozmawiał właśnie z Tomaszem Sommerem (aktualnym redaktorem Najwyższego Czasu), gdy dostał SMS-a o zapaleniu świeczek chanukowych i wówczas przerwał rozmowę i pobiegł gasić (mówił o tym w wywiadzie udzielonym Tomaszowi Sommerowi – Wywiad Grzegorza Brauna udzielony redaktorowi Najwyższego Czasu) – tyle że w tym samym wywiadzie Grzegorz Braun poinformował, iż złożył wniosek o zwołanie Kongresu Konfederacji – najwyższego organu Konfederacji, który powinien się zbierać co 5 lat, a właśnie mija owe 5 lat od założenia Konfy. Celem Kongresu jest wybór nowych władz partii. 

A więc nie ma najmniejszych wątpliwości – akcja Grzegorza Brauna była tylko po to, by umoczyć Krzysztofa Bosaka (jak już PiS popiera odwołanie obecnego wicemarszałka, to nie ma najmniejszych wątpliwości, że zostanie odwołany) oraz by spolaryzować członków Konfederacji i zmobilizować zwolenników Brauna i Korwina (w Kongresie uczestniczą wszyscy członkowie Konfederacji, którzy przyjadą na Kongres i wpłacą wpisowe) – no i w efekcie usunąć Bosaka, Mentzena i Wiplera, a przywrócić Korwina i wprowadzić Michalkiewicza (Braun już jest i będzie nadal). Narracja będzie taka: Nas odsunęli na czas kampanii, zwracali się do centrum, ale to centrum wybrało Trzecią Drogę, a nie Konfę – to nie zdało egzaminu. Trzeba wrócić do tego, co było, trzeba dbać o nasz tradycyjny elektorat. Kto najlepiej to zrobi? – wiadomo my (a na dodatek razem z Michalkiewiczem)! (a SMS był po to, by powiadomić Grzegorza Brauna, że świece już są zapalone i jest co gasić)

Polityka, to także kasa – pytanie, jak te zmiany wpłyną na podział pieniędzy?

Rzeczywiście duże pieniądze są dla partii, które dostaną się do sejmu –  Grzegorz Braun żądał 1/3 tych pieniędzy (choć Korona Polska ma jedynie 4 posłów), a Rada Liderów nie uwzględniła tego żądania. Tymczasem po usunięciu obecnych liderów, podział zacznie się na nowo, a i tak całe pieniądze pozostaną przy Konfederacji. Znacznie mniejsze pieniądze są wypłacane dla samych posłów (jako uposażenie i na utrzymanie biura). Posłów nie ma jak zmusić do zrzeczenia się mandatów – i zapewne żaden z tych odsuniętych od władzy z mandatu nie zrezygnuje; będą mogli jedynie założyć nową partię (ale bez pieniędzy) – i pewnie tak zrobią, a dotychczasowy klub poselski podzieli się na dwa koła. Pieniędzy na kampanię do europarlamentu nie będą mieli. Może pod koniec kadencji swoją pracą w sejmie zdobędą wsparcie w następnej kampanii wyborczej do sejmu? Jeśli nie, kariera polityczna Bosaka zakończy się wraz z końcem tej kadencji. 

*  ^*  *

Kto się najbardziej ucieszy z takiego rozwoju wydarzeń?

Wydaje mi się, że tą osobą będzie Jarosław Kaczyński. Już sama ta wypowiedź na temat usunięcia Krzysztofa Bosaka z funkcji wicemarszałka, mocno mnie zdumiała – bo niby jaki może być powód takiej decyzji (szczególnie, że Bosak w tym czasie prowadził posiedzenie)?

No ale Prezes wyraźnie czuł się zagrożony, skoro najpierw przywalił Bosakowi taśmami Banasia (same taśmy świadczyły o tym, że PO boi się Bosaka – ale wiadomo było, że ludzie zareagują tak, jakby to Konfederacja była na usługach PO) – no a teraz bał się, że rzeczowe wypowiedzi posłów Konfederacji będą odbierać PiS-owi wyborców.

PiS nie przepracował swojej klęski – łatwiej mu było obrazić się na wyborców, niż zrozumieć co zwykłych ludzi odpychało od PiS-u? Teraz Prezes będzie mógł odetchnąć z ulgą, bo taka Konfederacja, jaką ona się na nowo stanie z nowymi-starymi wodzami, PiS-owi nie będzie już zagrażać.

Niestety to będzie jednocześnie oznaczać, że PiS już nigdy się nie zmieni. Zaś z drugiej strony nie będzie już żadnego ugrupowania, w oparciu o które prawica mogłaby się odbudować.

Na koniec poprzedniej notki przyznałem rację Prezesowi, że on niczego nie musi zmieniać – wystarczy zewrzeć szeregi, okopać się i czekać, aż koalicja się rozpadnie (bo że się kiedyś rozpadnie, to pewne). Owszem przyznałem rację, ale nie spytałem, dla kogo jest to dobre?
A to jest dobre, ale dla partii, lecz nie dla Patrii! (skorzystam tu z gry liter, jaką się posłużył Szymon Hołownia)! Tusk bawi się Hołownią – pozwala mu mówić o powrocie do demokracji, o praworządności, pozwala wskazywać na Ojczyznę, jako tę, której służyć mamy przez całe życie… – a jednocześnie kierując swoim ugrupowaniem robi z tych słów Hołowni czystą kpinę. Proszę mnie dobrze zrozumieć – Szymon Hołownia to wszystko robi szczerze, on naprawdę wierzy w to, co mówi – nie zarzucam mu hipokryzji; to dopiero Donald Tusk sprawia, że te wszystkie słowa Marszalka Sejmu stają się kpiną…

Już tłumaczyłem, dlaczego tak jest? – Trzecia Droga była potrzebna Tuskowi po to, by on ze swoim ugrupowaniem mógł stanąć na czele rządu, ale na tym rola tego ugrupowania się kończy. On chce prowadzić rząd tak, jak sam chce, a przywódców Trzeciej Drogi chce po prostu ośmieszyć (przypuszczam, że resort obrony dla Władysława Kosiniaka-Kamysza pełni dokładnie tę samą rolę – ale o tym jeszcze się przekonamy).

Ale przecież to, iż przywoływanie Ojczyzny przez Szymona Hołownie staje się kpiną, nie zmienia faktu, iż rzeczywiście wszystko, co czynimy powinno służyć Ojczyźnie… Dla partii to wygodne, że inne partie się nie liczą i że wszystko daje się zamknąć w prostych schematach walki dobra ze złem (oczywiście PiS i PO odmiennie nazywają to, co jest dobrem i czym jest zło, ale obaj przywódcy są uosobieniem dobra – w świetle propagandy swoich ugrupowań). W takim świecie podzielonym równo na pół, łatwo o utrzymanie swojego elektoratu w pełnej gotowości; nie trzeba się z niczego rozliczać – wystarczy zewrzeć szeregi i niczym się nie przejmować!

Ale czy naprawdę?

Przecież to podejście fałszuje obraz świata – skoro cały świat dzielimy na pół, świat PiS-u i świat PO, to gdzie jest ten rzeczywisty świat?

Właśnie w tym momencie trzeba wrócić do tego słowa Patria, do słowa Ojczyzna, na które zwracał uwagę Szymon Hołownia. Jesteśmy Polakami i do świata wnosimy to, w czym sami wyrośliśmy we własnej Ojczyźnie. Jesteśmy jacyś (a nie bezkształtni, bezpostaciowi) tylko dlatego, że właśnie tu wyrośliśmy i wrośliśmy w tę ziemię.

Jeśli dobro partii staje się ważniejsze niż dobro Ojczyzny, to z taką partią należy się żegnać.

W 2015 roku pożegnałem PO, choć w czasach konspiracyjnych wzrastałem w tym właśnie środowisku. Bezpośrednio w partii – ani w Unii Demokratycznej, ani w Unii Wolności, ani w Porozumieniu Obywatelskim nigdy mnie nie było – ale kolejno na te ugrupowania głosowałem. Pożegnałem, bo PO przedłożyło interes partyjny ponad interes Polski i zerwało wcześniejszą umowę z PiS-em na  utworzenie wspólnego rządu POPiS (PO liczyło, że zdobędzie więcej głosów, niż PiS; tak się jednak nie stało, więc wysuwało żądania zaporowe – jeśli PiS by się zgodził, no to PO by wygrało, bo mimo przegranej z PiS-em pełniłoby te same funkcje, jakie chciało, gdy zgodnie z sondażami przewidywało inny wynik; ale mimo, że PiS się nie zgodził, to też wygrało, bo przewidywało klęskę przy wchodzeniu PiS-u w koalicję z LPR-em i Samoobroną – no i tak też się stało).

Tym razem to PiS postawił dobro partii ponad dobro Ojczyzny. Mógł przecież wygrać te wybory – wystarczyło otworzyć się na inne ugrupowania – PJJ oraz nade wszystko Konfederację. Jednak Prezes kierując się dobrem partii, wolał pogrążyć Konfederację – i to mimo, iż w Unii są teraz forsowane takie zmiany, po których Polska utraci swoją suwerenność.

To boli, gdy się okazuje, że kolejny mój wybór polityczny przedkłada dobro swojej partii ponad dobro Ojczyzny – ale to znak, że pora szukać tych, dla których Polska jest najważniejsza (to zresztą też paradoks, bo przez moment było tak, iż sądziłem, że tą partią będzie PJN).

Oto kolejne głosowania na wicemarszałków sejmu:

Krzysztof Bosak KONFEDERACJA

Włodzimierz Czarzasty LEWICA

Dorota Niedziela PO

Monika Wielichowska PO

Elżbieta Witek PiS

Piotr Zgorzelski PSL

Z PiS-u prawie zawsze ZA głosowało 3 posłów: Paweł Kukiz, Marek Jakubiak oraz Jarosław Sachajko (z tym, że Marek Jakubiak głosował przeciwko Czarzastemu). W przypadku głosowania na Elżbietę Witek oczywiście wszyscy posłowie PiS-u głosowali ZA (poza nieobecnym Mateckim). Jedyną partią, która poparła panią Witek, była Konfederacja – ZA głosowało 10 posłów; ale PRZECIW głosowało 5 (Berkowicz, Braun, Fritz, Skalik, Wipler – przypominam, że Prezez Korony Polskiej ma osobisty uraz do marszałek Witek, jako że za nienoszenie maseczki ukarała go na kilkadziesiąt tysięcy złotych), a wstrzymało się 3 (Połtyn, Płaczek, Zapałowski)

Pierwsze głosowanie było na Krzysztofa Bosaka. ZA oczywiście głosowali wszyscy z Konfy 18 posłów, wszyscy z PSL – 32 oraz z POLSKI 2050 – 33. Z PiS-u głosowało 189 posłów (oprócz fizycznie nieobecnego Mateckiego, doszło jeszcze 4 nieobecnych w głosowaniu posłów). Natomiast PRZECIW był tylko jeden poseł PO  (Sterczewski), a reszta albo wstrzymała się, albo nie wzięła udziału w głosowaniu.

Obecnie narracja PiS jest taka – Wyłączną sprawą każdego klubu jest to, kto powinien być wicemarszałkiem danego klubu. Oczekujemy więc od innych klubów, wyboru naszej kandydatki! 

Tyle, że głosowania samego PiS-u tego nie potwierdzają. Owszem tak głosowała Trzecia Droga we wszystkich głosowaniach (jedynie z wyjątkiem głosowania na Elżbietę Witek); pozostałe ugrupowania tej zasady nie wyznawały – łącznie z samym PiS-em. W pierwszym głosowaniu (Krzysztof Bosak) PiS rzeczywiście tak głosował. Jednak już w drugim głosowaniu, głosował PRZECIW. I powtarzało się to w każdym następnym głosowaniu jedynie z wyjątkiem własnej kandydatki. Skoro tak głosował PiS, to niby dlaczego oczekiwał odmiennego podejścia od wszystkich pozostałych klubów?

Innymi słowy ta narracja, jaką głosi PiS, jest wyssana z palca, nigdy przez nikogo nie stosowana. Wybory wicemarszałków są zwyczajnymi demokratycznymi wyborami, w których każdy poseł decyduje o tym, czy chce mieć takiego marszałka, czy jednak nie chce. Problemem PiS-u jest to, że wystawił nieobieralną kandydatkę. Mało – nie chce z tej kandydatury zrezygnować!

Dlaczego tak?

To jest nowy mit założycielski PiS-u: Zemsta opozycji na PiS-e, płynąca z nienawiści do PiS-u, sprawia, że największy klub parlamentarny nie ma swego wicemarszałka! Jesteśmy otoczeni, dyskryminowani – nie możemy oddać pola! 

Prezes nie chce analizować błędów (jakich błędów? – żadnych błędów nie było!) – trzeba zewrzeć szeregi i czekać, aż ludzie zauważą swój błąd, wybierając opozycję. Jeszcze trochę, a sami się przekonają, że nie ma jak PiS!

W moim przekonaniu, to podejście, to początek końca…

Ale popatrzmy jeszcze na Tuska. Popatrzmy, jak on rozgrywa Hołownię?

Przecież Hołownia cały czas powtarza, że do sejmu wraca pełnia demokracji, wraca praworządność – mówi choćby to, że stanowisko wicemarszałka cały czas czeka na PiS; to nie jest zemsta na PiS-ie, ale to ta kandydatka nie jest dobrą kandydatką. Trzeba wystawić inną kandydaturę… Jestem przekonany, że Hołownia w to, co mówi,  szczerze wierzy…

Popatrzmy jednak na Marka Pęka – kandydata PiS-u na wicemarszałka senatu. On również nie został wybrany, choć wobec niego nie było jakichkolwiek sensownych zastrzeżeń.

A więc Tusk rzeczywiście zarządził zemstę na PiS-ie – i to każdy widzi, a Hołownia się jedynie ośmiesza. W jego gadki nikt nie wierzy… Tusk wzmocnił Trzecią Drogę, bo inaczej sam by nie utworzył rządu, ale teraz tym 3 milionom, które głosowały na 3D, chce pokazać, że nie było warto: Patrzcie, ci ludzie nie wprowadzą w polskiej polityce jakichkolwiek zmian. Sami zobaczcie, jacy są śmieszni! Zapomnijcie o nich! Trzymajcie się mnie, a jeśli tego nie chcecie, to zapomnijcie o polityce – wykorzystałem was. Jeśli się do tego nie chcecie przyznać i udajecie, że tak nie było, to idźcie ze mną; jeśli jednak sami to widzicie, to zapomnijcie o polityce, bo się do niej nie nadajecie… 

Innymi słowy Tusk dąży do pozostawienia jedynie i wyłącznie tego, co było do tej pory – silnych antagonizmów między dwiema tylko partiami… Może więc to ja nie mam racji? – może to Prezes wie, że niczego nie musi zmieniać, bo następna rozgrywka znowu będzie wyłącznie między PO i PiS-em! Wystarczy zewrzeć szeregi i niczym się nie przejmować – wystarczy czekać na to, że obecna koalicja się rozleci… (bo rozleci się na pewno).

Wcześniej w aplikacji firmowej dodałem słowniki pozwalające na wpisywanie sondaży. Teraz założyłem nowy słownik, który zawiera wszystkich kandydatów w poszczególnych okręgach wyborczych wraz z uzyskanymi przez nich głosami. Dodatkowe dwa słowniki, to słownik okręgów wyborczych (gdzie m.in, jest określona liczba mandatów przypisanych do konkretnego okręgu) oraz słownik komitetów wyborczych (tu przyznaję, że wprowadziłem pewne oszustwo – otóż w trzech okręgach występowały różne komitety, którym nadano ten sam numer listy – 11. Ja ten numer 11 pozostawiłem jedynie w okręgu 21 – Opole, gdzie ten numer został przypisany mniejszości niemieckiej. Dwa pozostałe listy wyborcze 11 zyskały u mnie oznaczenie 12 oraz 13. Dzięki temu zabiegowi NrListy stał się numerem unikalnym – jednoznacznie przypisanym do konkretnego ugrupowania politycznego (przy czym te pozostałe 11-tki są tak mało znaczące, że na pewno nikt nie będzie szukał ich wyników).

Na tych danych dotyczących kandydatów do sejmu utworzyłem kilka widoków, aby po pierwsze zobaczyć wszystkich posłów dobranych metodą d’Hondta (zrobiłem to tak sprytnie, że w tym słowniku nie trzeba uruchamiać metody d’Hondta – ona się na bieżąco wylicza w oparciu o podaną liczbę głosów i przypisaną liczbę mandatów dla każdego okręgu). Kolejny widok obrazuje liczbę mandatów uzyskanych w poszczególnych okręgach przez poszczególne ugrupowania. Wreszcie ostatni widok, który przedstawia rezultaty krajowe.

Popatrzmy na te wyniki, które i tak każdy dobrze zna:

Jeszcze raz podkreślam, że tabela gromadząca dane zawiera jedynie nazwiska kandydatów na poszczególnych listach wyborczych oraz liczby oddanych głosów. Pozostałe dane, takie jak procent oddanych głosów, czy liczba uzyskanych mandatów, są na bieżąco wyznaczane z tych danych podstawowych.

W tym słowniku wprowadziłem dwie procedury – Przepisz głosy oraz Przywróć głosy.  Do czego służą te procedury, łatwo jest się domyślić. Zacznę od banalnego zabiegu – zwróćmy uwagę, że wśród różnych komitetów występuje komitet wyborczy Polska Jest Jedna (PJJ). Jak widać komitet ten w całym kraju uzyskał wcale nie tak mało, bo 351 tys. głosów, ale jednak nie uzyskał ani jednego mandatu. No to spytajmy się, co by się stało, gdyby PiS odpowiednio wcześniej zaproponował umieszczenie części tych kandydatów na swoich listach?

Stanąłem na liście komitetu PJJ, co zainicjowało listę źródłową, jako listę przeznaczenia wpisałem listę PiS-u, z której startowaliby ci kandydaci, no i ustawiłem 100% – wyniki tej listy w całości przechodzą na PiS:

Liczba mandatów wzrosła o 6 (procentowo ten wynik to 37,1%) – ale i tak nawet razem z Konfederacją to za mało, by PiS mógł powołać rząd.

No to teraz wyobraźmy sobie, że PiS w ostatnim dniu kampanii nie wyciągnąłby taśm Banasia. Gdyby tak było 3D uzyskałaby mniej głosów – głosujący pierwotnie na Konfederację (wg sondaży z tego końcowego okresu) nie uciekliby do Trzeciej Drogi. Wywołajmy więc jeszcze raz tę procedurę:

Wpisałem tu zaledwie 340 tys. głosów w całym kraju – zobaczmy, jaki to daje efekt:

No i proszę – Konfederacja z 16 mandatów (więcej dla PiS w poprzednim kroku spowodowała mniej dla Konfederacji) zwiększyła ich liczbę do 36 mandatów. A więc w sumie PiS i Konfederacja ma 231 mandatów (opozycja ma ich 229). Zwracam przy tym uwagę, że procentowo Konfederacja uzyskała 8,8%, co jest sporo mniej, niż ostatnie sondaże Konfederacji przed taśmami Banasia,

A więc niestety to sam PiS doprowadził do tego, że nie jest zdolny założyć rządu. Wystarczyło tylko zastanowić się nad tym, dlaczego Tusk przestał niszczyć Trzecią Drogę?

Ale oczywiście problem jest poważniejszy – bo tu PiS musi zmienić swoje myślenie o innych ugrupowaniach – nawyk PiS-u był zawsze jeden – wszystkich innych na glebę, a tymczasem dziś tak już się nie da – szczególnie, jeśli uwzględni się wiek obecnych zwolenników PiS-u.