Ateista – podsumowanie

Celowo ostatniej notki nie kończyłem jakimikolwiek komentarzami. Wnioski wymagają nieco więcej miejsca, niż sam jeden końcowy komentarz.
Wróćmy może do końcowego pytania Ateisty:

Jesteś kompletnym debilem czy prowokatorem?

Jestem oczywiście dumny z siebie, że doprowadziłem Ateisty do powrotu do takiego języka, jaki znałem w czasach młodości. Powstała nawet kiedyś piosenka, której refren zaczynał się od słów „Ja jestem pro, ja jestem pro, ja jestem prowokator”, która w ten dowcipny sposób komentowała to typowe w czasach PRL-u rozprawianie się z tymi, którzy samodzielnie myśleli (a nie pod dyktando władzy), wykrzykując głośno „prowokator!”.
No cóż wiadomo – złodziej woła „gonić złodzieja”; na tej samej zasadzie UB-ek wołał „prowokator!”.
A więc jestem dumny z tego okrzyku Ateisty.

Jeśli jednak miałbym odpowiedzieć na to pytanie, odpowiedziałbym raczej, że jestem kompletnym debilem.
Mam naprawdę nadzieję, że jeśli mi się udało doprowadzić do tego, że Ateista już się nie odezwał, to nie był wynik mojej inteligencji, lecz tego, że starałem się odpowiadać natychmiast na wszystko, co mi podpowiadał Duch Święty. Pamiętacie, co jest u Marka (Mk 13:11):

„A gdy was poprowadzą, żeby was wydać, nie martwcie się przedtem, co macie mówić; ale mówcie to, co wam w owej chwili będzie dane. Bo nie wy będziecie mówić, ale Duch Święty.”

To jest podstawowa sprawa – nie wolno szykować sobie jakiejś strategii, zastanawiać się nad kolejnymi ruchami; nie wolno szykować pułapek, w której jeśli tylko uda się wciągnąć dyskutanta, to już przepadł – nic z tych rzeczy. Nade wszystko musimy być otwarci na to, co nam podpowiada Duch Święty. A Duch Święty będzie nam podpowiadał. Nade wszystko będzie się starał nie dopuścić do tego, byśmy to my wpadli w te zastawione na nas pułapki (a więc będzie podpowiadał odpowiedzi, które idą zupełnie innym tokiem rozumowania, niż zakładał adwersarz). Po drugie będzie podpowiadał żadania konkretów. Przykład tego mogę pokazać na jeszcze innym wątku (zaczynam od Ateisty):

Przypomnę, że zakaz noszenia chust, czy budowania minaretów to akurat wymysły chrześcijan, którzy straszą „zalewaniem Europy przez islam”.

Naginasz fakty do swoich tez – episkopat stanowczo protestował i organizował kampanię przeciwko zakazowi. (no ale co tam fakty – dla Ciebie najważniejsza jest Twoja teza!)

Napisałem „chrześcijanie” a nie „Kościół katolicki” To więc Ty manipulujesz moją wypowiedzią (chyba, że ida Ciebie wszyscy chrześcijanie to katolicy).

Ja podałem przynajmniej jakiś konkret – oficjalne stanowisko episkopatu. A Ty masz może jakieś badania, z których by wynikało, że odsetek chrześcijan głosujących przeciwko minaretom był wyższy od ateistów głosujących przeciw temu samemu? Twoje stanowisko jest oparte jedynie i wyłącznie na Twoim „gdybaniu” – na niczym więcej.

Wszystkie tezy Ateisty są jedynie jego supozycjami; gdy żąda się konkretów, Ateista milknie.

I wreszcie ostatni element tych podpowiedzi Ducha Świętego – żądanie by Ateista sam się jednoznacznie określił! W takich sytuacjach Ateista najpierw próbuje udać, że nie usłyszał pytania, a gdy się go dalej naciska, kończy „Co Cię to obchodzi? Możesz zejść z mojej osoby?

Życzę więc każdemu, by nauczył się rozmawiać z takimi ludźmi, jak Ateista. To są profesjonaliści, wiele lat szkoleni, wiele lat wykonujący swoją profesję. Teraz są młodymi emerytami, mającymi bardzo dużo czasu i przynajmniej w tej formie powracający do lat swojej świetności. Wygrać mogą tylko z tymi, którzy polegają na swojej inteligencji. Pozostają jednak bezradni wobec Ducha Świętego – On zna przecież ich zamiary i jeśli tylko będzie miał w kimś narzędzie, to są na z góry przegranej pozycji.

 

 

Ateista – patriota

Inny wątek, do którego podpiął się Ateista, dotyczył wypowiedzi Biedronki (może jeszcze ktoś pamięta, że do mnie również przychodziła), która zaczynała się następująco:

Patriotyzm, historia i kultura jest nierozerwalnie związana z człowiekiem, a przynajmniej być powinna… w przypadku Polski jest to kultura oparta na chrześcijańskich wartościach. Mickiewicz, Norwid, Baczyński…i wielu innych pisarzy i poetów. Oni bronili wartości chrześcijańskich w swojej twórczości, bronili jej piórem, słowem swojej twórczości, wrażliwości…

Te słowa tak „oburzyły” Ateistę, że napisał:

Jak to miło – nie mogę być patriotą bo nie jestem katolikiem i nie działam po stronie Kościoła. Tylko od kiedy to działanie dla Kościoła jest jednoznaczne z działaniem dla dobra Polski? Wedle tej logiki, ci którzy walczyli z Krzyżakami albo nazistami byli wrogami Polski, bo walczyli z tymi za którymi stał Kościół.

Wyjątkowo ohydny to sposób prowadzenia polemiki, szczególnie jeśli zważy się, że to dotyczy osoby szczególnej wrażliwej (to zresztą jest wielce charakterystyczne dla Ateisty, że właśnie lubi atakować takie osoby); jednak przecież Ateiście chodziło o to, by wywołać oburzenie – dlatego stając w obrobie Biedronki, nic nie pisałem o sposobie ataku, napisałem tak:

Mimo wszystko, mimo iż przypomniałeś, iż dla Ciebie nie ma żadnych autorytetów, odsyłam Ciebie do Jana Józefa Lipskiego (może jakiś cud się stanie i przeczytasz nie odrzucając z góry?)

Ta wypowiedź wymaga pewnego wyjaśnienia – nawiązywałem tu do wypowiedzi Ateisty „masoni to głównie chrześcijanie, a więc nie mogą godzić w chrześcijańskie wartości.„, która po wykluczeniu autorytetów chrześcijańskich (co dla Ateisty oczywiste) oraz autorytetów marksistowskich (Ateista wyraźnie się odcina od korzeni marksistowskich), eliminowła ostatnią grupę potencjalnych autorytetów. Tymczasem Jan Józef Lipski był masonem; mało – przez wiele lat był wielkim mistrzem loży „Kopernik”. Zanim przeczytałem tę wypowiedź na temat masonów, sądziłem, że JJ. Lipski może być dla Ateisty autorytetem.
Myślę, że kolejne wypowiedzi mogę podać bez komentarza. Zaczynam od Ateisty:

Przejrzałem i są to bzdury – tłumaczyć nie będę już dlaczego, chyba że do samego autora to napiszę.

No i widzisz – ja katolik chylę czoła przed masonem (bo z tego, co pamiętam, to on był masonem) za przenikliwość jego umysłu, a ty ateista mówisz, że to wszystko bzdury. Albo jesteś niewyobrażalnie zarozumiały, albo akurat Jan Józef pisał o Tobie – może czujesz duchową wspólnotę z Moczarem, Gontarzem, Porębą? Innych możliwości nie ma.

Za przenikliwość, czy to, ze wygodne dla Ciebie jest to co on pisze bo pasuje to do Twojej urojonej wizji ludzi?

Za przenikliwość – wystarczyło zadać proste pytania, by odróżnić prawdziwy patriotyzm, od patriotyzmu takiego, jaki prezentowali Moczar, Gontarz i Poręba. No ale widzę, że w Tobie tak krew zawrzała, tak to Ciebie ugodziło, że już nic niczego nie potrafisz dostrzec. Reagujesz tak, jakbyś całą swoją młodość poświęcił firmie, a na starość dopiero się dowiedział, że prostymi pytaniami można odrzeć Ciebie z Twojego zakłamania.

> jaki prezentowali Moczar, Gontarz i Poręba. No ale widzę, że w Tobie tak krew zawrzała, tak to Ciebie ugodziło,
Nie ugodziło we mnie, bo nie wiem kim są te osoby. Po raz kolejny przypisujesz mi to co tylko sobie uroiłeś.
> Reagujesz tak, jakbyś całą swoją młodość poświęcił firmie, a na starość dopiero się dowiedział, że prostymi pytaniami można odrzeć Ciebie z Twojego zakłamania.
Uważasz, że powtarzając ciągle, ze jestem zakłamany coś mi wmówisz? Na razie rzucając wyłącznie oszczerstwami wystawiłeś sobie wystarczające świadectwo.

No proszę, jaki szczery chłopak z tego Ateisty – bez najmniejszych oporów przyznaje się do braku znajomości najnowszej historii Polski. To Ty już z tych, co to nie z pobudek ideowych, lecz tak dla poczucia władzy i dla pieniędzy.. No ale jak już nie chciało Ci się poczytać, to Ci powiem – Mieczysław Moczar to były partyzant Gwardii Ludowej (m.in. wysłał na śmierć podległego sobie męża bardzo pięknej kobiety, bo miał na nią ochotę – opisywał to płk. Światło w „Kulisach bezpieki” (były wiceminister bezpieczeństwa publicznego)). Jest o nim mowa m.in. w filmie „Płk Kwiatkowski”. W latach jeszcze późniejszych był głównym architektem wydarzeń marcowych. Red. Gontarz – główna tuba propagandowa z tego czasu. B. Poręba również dał się poznać w tym okresie; przez wiele lat był reżyserem filmowym – najsłynniejszy jego film to „Hubal”.

Najpierw myślałem, że to tylko głupota wynikająca z katolickich wierzeń wedle których ateista=komunista. Wyjaśniłem Ci odsyłając do odpowiedniego wpisu dlaczego tak nie jest. Teraz więc przyrównywanie mnie do takich osób mogę uznać wyłącznie za zwykłe chamstwo.

Ewidentnie lektura „Dwóch ojczyzn, dwóch patriotyzmów” bardzo Ciebie zdenerwowała, skoro w pierwszym odruchu gniewu chciałeś pisać do nieżyjącego od 9 lat Jana Józefa Lipskiego. A ponieważ cały ten tekst służy wykazaniu, że uczciwy Polak nie może czuć jedności z takimi „patriotami” jak Moczar, Gontarz i Poręba i właśnie ten tekst tak bardzo Ciebie wzburzył, to przecież Ty sam się do nich porównałeś. Ja tylko napisałem Ci kilka słów o każdym z nich, skoro mimo tej lektury nic o nich nie wiedziałeś.
A tak swoją drogą ciekawe, które zdanie tak Ciebie ubodło. Czy np. to „Lokaj sowiecki przebrał się w mundur ułański…”, a może „…byle agent, przebrawszy się w ułańskie czako i zawiesiwszy ryngraf na piersi, poprowadzi naród dokąd zechce…”, ale tak mi się wydaje, że właśnie to czako ułańskie dobrze by do Ciebie pasowało.

> Ewidentnie lektura „Dwóch ojczyzn, dwóch patriotyzmów” bardzo Ciebie zdenerwowała, skoro w pierwszym odruchu gniewu chciałeś pisać do nieżyjącego od 9 lat Jana Józefa Lipskiego. 
Nie chciałem pisać a napisałem, że polemizowałbym o tym tekście wyłącznie z jego autorem. 
> właśnie ten tekst tak bardzo Ciebie wzburzył, to przecież Ty sam się do nich porównałeś. 
Nie – to tylko Twoje idiotyczne wierzenia mnie z nimi zrównują. Jak mogłem się do nich porównywać, skoro sam wytknąłeś mi to, że ich nie znam?
> Ja tylko napisałem Ci kilka słów o każdym z nich, skoro mimo tej lektury nic o nich nie wiedziałeś.
Napisałem, że tekst przejrzałem a nie przeczytałem.
Jesteś kompletnym debilem czy prowokatorem?
Niezależnie od odpowiedzi – dalsza dyskusja z Tobą nie ma sensu.

No rzeczywiście stoicki spokój Ciebie charakteryzuje. A co nie trafiłem z tym czakiem? Wydawało mi się, że to każdy mężczyzna od razu zyskuje w oczach kobiet, jak ma piękny uniform zwięczony czakiem. Ty jednak wolisz w cywilu?

 

 

Ateista tolerancyjny „inaczej”

Kolejny wątek, jaki otwierał Ateista dotyczył tematu samej notki – tolerancji (choć być może była to polemika z Basią – wypowiedź Ateisty choć nie jest pod wypowiedzią Basi, to jest bezpośrednio po niej):

Aby wypowiadać się o tolerancji trzeba wiedzieć czym ona jest. Wieszanie krzyży w państwowych instytucjach to zawłaszczanie tych miejsc (a za tym państwa) przez katolików i odbieranie tożsamości narodowej tudzież prawa do tego państwa niekatolikom. Jest to więc nietolerancja a zakaz wieszania krzyży ma za zadanie przywrócenie tolerancji do niekatolików, którzy mają takie same prawa jak katolicy.
Jak zwykle tolerancja, wolność itp. odnosicie wyłącznie do siebie – państwo ma tolerować waszą nietolerancję itd. Nie na tym polega niestety tolerancja.

Może ograniczę swoje komentarze – oto jak przebiegał dialog:

Ależ zrób sobie ołtarzyk pięknie przystrojony kwiatami, z jakimiś lampkami z portretem Che, jak to robią Kubańczycy (jeśli odczuwasz taką potrzebę), powieś sobie czerwoną gwiazdę, skoro ona przyświeca Ci na Twojej drodze życia – możesz to zrobić. Jeszcze nie słyszałem, by była jakaś afera z tego powodu.
Nasza tolerancja jest autentyczna, a nie udawana z pokrętną argumentacją. Bądź prawdziwy, nie udawaj! Jeszcze raz wrócę do tego, co Ci napisałem na samym początku – skoro poczuwasz się do tradycji rzucania chrześcijan lwom na pożarcie to rób to, ale nie udawaj że to płynie z miłości.

> Ależ zrób sobie ołtarzyk pięknie przystrojony kwiatami, z jakimiś lampkami z portretem Che, jak to robią Kubańczycy (jeśli odczuwasz taką potrzebę), powieś sobie czerwoną gwiazdę, skoro ona przyświeca Ci na Twojej drodze życia – możesz to zrobić.
Masz już przez swoją nienawiść urojenia. O idiotyzmie utożsamiania ateizmu z komunizmem pisałem tu:
http://tiny.pl/z87g
Nie przypisuj mi więc żadnych czerwonych gwiazd itp. tylko dlatego, ze Kościół nawbijał Ci do głowy takich głupot.
> Nasza tolerancja jest autentyczna, a nie udawana z pokrętną argumentacją.
Czym jest wasza tolerancja pokazałeś w swojej wypowiedzi, przyczepiając mi oszczerczo komunistyczne poglądy.
> skoro poczuwasz się do tradycji rzucania chrześcijan lwom
Znowu urojenia?
Oczywiście nic z nienawiścią nie mają one wspólnego? 🙂

Przecież napisałem – „jeśli odczuwasz taką potrzebę”! Nie mam pojęcia, co chcesz, by było na Twoim ołtarzyku – umieszczaj sobie tam, co chcesz. To tak naprawdę nie ma większego znaczenia, co tam umieścisz – skoro to będzie pomagało Tobie, byś był lepszym człowiekiem, to to jest najważniejsze. I możesz być pewny, że nikt z nas nie będzie kazał Ci usuwać tego Twojego ołtarzyka – i właśnie tym się różnimy: nasza tolerancja jest autentyczna, a Tobie wszystko przeszkadza.
A z tymi lwami, to przecież Ty sam o tym pisałeś! – ja sobie rzucania chrześcijan lwom na pożarcie nie wymyśliłem. Skoro pisałeś o tym, to zrozumiałem, iż to są Twoje ukryte tęsknoty.

Stwierdziłeś „powieś sobie czerwoną gwiazdę, skoro ona przyświeca Ci na Twojej drodze życia” – choć nic co piszę nie sugeruje by mi przyświecała.
>  I możesz być pewny, że nikt z nas nie będzie kazał Ci usuwać tego Twojego ołtarzyka – i właśnie tym się różnimy: nasza tolerancja jest autentyczna, a Tobie wszystko przeszkadza.
Manipulujesz. Czy ja zakazuję wam mieć w domach czy kościołach ołtarzyki?
> A z tymi lwami, to przecież Ty sam o tym pisałeś! 
A Ty pisałeś, że lubisz gwałcić dzieci… Można i w ten sposób „dyskutować”.

… jeszcze raz powtarzam – to Twoja sprawa, co na tym ołtarzyku umieścisz! Wymieniałem czerwoną gwiazdę, bo ona przynajmniej miała jakąś szansę na to, że będzie upragniona przez większe grono, które zapragnęłoby umieścić je w miejscu publicznym. Tymczasem nigdy nikt nie słyszał o tym, by ktoś ją powiesił, a inni mu ją zdejmowali.
Czy to dowodzi, że ta czerwona gwiazda jest taka powszechnie szanowana? – wiadomo, że nie; dowodzi jedynie, że wśród tych, którzy uważają, że ta gwiazda jest sprzeczna z naszą narodową tożsamością, nie ma ludzi nietolerancyjnych – w przeciwieństwie do ateistów, którym krzyż przeszkadza (co zresztą samo w sobie jest bardzo ciekawe, bo myśląc logicznie nie ma ku temu żadnych powodów).

> Ja cały czas próbuję wyobrazić sobie Ciebie – chwytam się jakiś słów, które wypowiadasz i próbuję zbudować sobie Twój obraz. 
Nie – tworzysz sobie mój obraz wyłącznie na podstawie propagandy jaką wpoił Ci Kościół. Żadne moje słowa bowiem nie sugerują tego, iż „przyświeca mi gwiazda”.
To nie powinno Cię obchodzić. Skup się na temacie nie na mojej osobie.
> Czy to dowodzi, że ta czerwona gwiazda jest taka powszechnie szanowana?
Nie – istnieje zakaz promocji symboli komunistycznych w Polsce.
> nie ma ludzi nietolerancyjnych – w przeciwieństwie do ateistów,
Ja jestem tolerancyjny – nie zamierzam odbierać katolikom miejsca w państwie czy prawa do tożsamości. Wy mi to odbieracie. To więc wy jesteście nietolerancyjni – co udowodniłeś tu wielokrotnie.
> którym krzyż przeszkadza (co zresztą samo w sobie jest bardzo ciekawe, bo myśląc logicznie nie ma ku temu żadnych powodów). 
Myśląc chyba „logicznie po katolicku” – czyli wierząc, że ateista to masochista i będzie się cieszył, że odbiera mu się prawo do jego własnego państwa.

No widzisz, zwracasz mi uwagę, że nawet istnieje nawet zakaz prawny, a i tak nie potrafisz podać choćby jednego przypadku szykanowania kogokolwiek za używanie tych symboli w miejscach publicznych. I właśnie tym różni się nasza rzeczywista tolerancji, od Twojej „tolerancji inaczej”.

Po tej wypowiedzi Ateista w tym wątku już się nie wypowiedział. Jego podejście jest typowe dla wszystkich pieniaczy – ja nie pozwolę! W tym, co  pisze w ogóle nic nie ma, co by było związane z tolerancją (mogę ewentualnie zrozumieć Żydów, choć też uważam, że to świadczy o braku tolerancji, gdy protestowali przeciw krzyżowi na obrzeżach Oświęcimia; w przypadku Ateisty to jest tylko pieniackie „Ja nie pozwolę!”). Jednocześnie nie potrafił podać żadnego przykładu naszej nietolerancji – to ważne, by od Ateisty żądać konkretów!

 

Ateista

Nad Europą krąży widmo ateizmu – a nad naszymi blogami widmo Ateisty. Przychodzi nieproszony i zaczyna od komentarza choćby luźno związanego z czyjąś wypowiedzią, który ma jednak wybić piszących z ich toku myślenia.
Może to wyglądać np. tak – po moim wpisie na blogu ks. Tomasza:

Miejmy nadzieję, że po ostatnich wydarzeniach większość Polaków dojrzeje do tego, że owszem naszym miejscem jest Europa, ale jednocześnie pokazanie tej Europie, że można być nowoczesnym państwem pozostając wiernym korzeniom, z których się wyrosło. Jak u nas tak będzie, może inni pójdą w nasze ślady?

jako pierwszy odezwał się Ateista:

Korzenie Europy to antyczna Grecja i Rzym. Sugerujesz by wrócić do rzucania chrześcijan lwom? 🙂

Oczywiście mógłbym wykazywać, że wszystkie państwa europejskie mają swoje korzenie w kulturze chrześcijańskiej, która dzięki św. Pawłowi pozostawiając swoją tożsamość wrosła we wcześniejszą kulturę antyczną; jeśli jednak można wam coś radzić, gdy znajdziecie się w podobnej sytuacji (a prędzej czy później się znajdziecie, bo Ateista ma dużo wolnego czasu i to, co robi, robi z profesjonalną systematycznością), to sugerowałbym nigdy nie dawać się wpuścić w kanał myślowy, w który Ateista próbuje was wcisnąć. Ateista to profesjonalista, który zapewne całe swe życie zawodowe spędził przy podobnym działaniu, który został wyszkolony do prowadzenia podobnych dysput. Moja odpowiedź była taka:

Namawiam do tego, by każdy wrócił do takich korzeni, do jakich się poczuwa. Skoro Ty wyrastasz z tradycji rzucania chrześcijan na pożarcie lwom, to rzucaj – tylko nie udawaj, że w swoim życiu kierujesz się miłością. Tego plastiku, udawania jest już stanowczo za dużo.

Po takiej odpowiedzi Ateista został wytrącony ze swojego toku rozumowania; nie miał gotowej odpowiedzi i był zmuszony do samodzielnego myślenia:

Po raz kolejny przypisujesz mi oszczerczo rzeczy jakich nigdzie nie napisałem. Tym razem mogę to uznać wyłącznie za przejaw chamstwa. 

Jak widać z tym samodzielnym myśleniem, ma pewien problem i stać go było jedynie na danie upustu swojej wściekłości, że wszystko potoczyło się nie po jego myśli. Ja zachowałem spokój:

Jeszcze raz powtarzam – „Namawiam do tego, by każdy wrócił do takich korzeni, do jakich się poczuwa.”; z tego, co pisałeś o rzucaniu chrześcijan lwom na pożarcie, zrozumiałem, że to są właśnie Twoje tęsknoty, że to są te korzenie, do których chciałbyś powrócić. Jeśli źle zrozumiałem, to powiedz w czym się mylę.

Odpowiedź Ateisty była typowym dla niego udawaniem, że nie wie, czego od niego oczekuję:

Przeczytaj wątek od początku. Czy to ja pisałem o konieczności powrotu do tradycji?

Ateista ucieka od odpowiedzi, ale ja mu na to nie pozwalam:

No to powiedz w końcu, do jakiej tradycji się przyznajesz, jakie są Twoje korzenie? Ja nie będę się z Tobą bawił w ciuciubakę.

Z tym Ateista nie mógł sobie poradzić:

Co Cię to obchodzi? Możesz zejść z mojej osoby?

(ten wpis pojawił się nawet dwokrotnie: Attonn, 2010-05-19 15:01 i Attonn 2010-05-19 15:13)
W tym wątku napisałem jeszcze:

Oj coś jesteś mocno podirytowany – coś ta lektura „Dwóch ojczyzn, dwóch patriotyzmów” mocno Ciebie podirytowała. Wyraźnie Jan Józef pisał o takich, jak Ty.

co nawiązywało do innych wątków naszej dyskusji – przedstawię je w następnej notce. (cdn)

 

 

„Kaczyński może wygrać”

Dziś pod następującym adresem http://www.fakt.pl/Olejnik-Kaczynski-moze-wygrac,artykuly,72026,1.html pojawił się artykuł Moniki Olejnik „Kaczyński może wygrać”.

Odnoszę wrażenie, że dla autorki jest to czarny scenariusz, przed którym chce ona przestrzec swoich czytelników, co widać po samym uzasadnieniu przypuszczeń:

 

Rząd atakuje jedynka TVP, Radio Maryja, Nasz Dziennik – tak zmasowanej akcji jeszcze w minionym dwudziestoleciu nie było.

 

(rozumiem, że chodzi tu o ataki na „jedynie słuszną” opcję polityczną; no bo o swoim udziale w atakach na inną opcję, jak sądzę, pamięta). Dodaje do tego:

 

Jeszcze niedawno Jarosław Kaczyński mówił o prawych i nieprawych Polakach, a teraz zmienił ton i przekonuje, że mógłby nawet porozumieć się z Donaldem Tuskiem.  … Ja jednak nie wierzę w możliwość porozumienia między Platformą Obywatelską a PiS … Czy Polacy dadzą się nabrać na spektakl autorstwa sztabu Jarosława Kaczyńskiego? Nie wiemy.

 

A więc choć jeszcze nie tak dawno płakała nad tym, że miała swój udział w zmasowanych atakach na Lecha Kaczyńskiego, dziś tak samo, jak wtedy, wie na pewno, że prawdziwy obraz Jarosława Kaczyńskiego jest taki, jaki „od zawsze” kreśliła dla obu braci. Innymi słowy nie wierzy, by osobista tragedia mogła zmienić lidera PiS-u, by mógł szczerze uznać, iż wobec kruchości wszystkiego, co na ziemi, pora szukać tego, co łączy, co buduje, a nie pola do konfliktów… Monika Olejnik wyraźnie sądzi innych po sobie – pamięta swoje łzy, a teraz widzi, że postępuje dokładnie tak, jak przed tragedią smoleńską. Tak to właśnie bywa, że najczęściej innych oceniamy po sobie…

 

Ale czytajmy dalej:

 

Poza tym, Jarosław Kaczyński jest łagodny, ale jego partia robi to, co do niej należy, czyli ma pretensje do prokuratora generalnego o nieudolne śledztwo w sprawie katastrofy. Najwidoczniej PiS zapomniało, że Andrzeja Seremeta wybrał przecież Lech Kaczyński. Partia Kaczyńskiego cały czas atakuje rząd za to, co się dzieje ze śledztwem. Sama mam uwagi do prokuratora generalnego, bo dziwią mnie różne rzeczy, ale zupełnie czym innym są zastrzeżenia dziennikarza, a czym innym prowadzenie przez PiS kampanii politycznej z tragedią smoleńską w tle.

 

To ciekawe, że dziennikarzom wolno mieć wątpliwości, a politykom nie – szczególnie w okresie, w którym z powodu owej tragedii, której dotyczy śledztwo, stanęliśmy przed koniecznością przyspieszenia wyborów.

Ten cytat jest zresztą ciekawy również z innego powodu – okazuje się bowiem, że nie ma nic nagannego w manipulowaniu informacją. Monika Olejnik napisała:

 

Najwidoczniej PiS zapomniało, że Andrzeja Seremeta wybrał przecież Lech Kaczyński.

 

Na czym polega manipulacja? – owszem to prezydent wybiera, ale spośród trzech kandydatów, których przedstawia mu premier. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że kto, jak kto, ale Monika Olejnik doskonale o tym wie; pisze jednak tak, by osobom niezorientowanym zasugerować, iż Andrzej Semereta to „człowiek prezydenta”.

Ciekawy jest też kolejny wątek podniesiony przez Monikę Olejnik (i to wytłuczonym drukiem):

 

Pytanie, na ile Kaczyńskiemu sprzyjają też błędy Platformy. Partia ta starała się być łagodna, kulturalna, zgubiła gdzieś strategię.

 

Okazuje się zatem, że jedyne błędy Platformy, to to, że „starała się być łagodna, kulturalna” i że odsunęła Palikota. Ciekawe, ciekawe… (- czyżby to była zapowiedź powrotu Janusza Palikota?)  W każdym razie rozumiem, że właśnie w kontekście tej strategii, od której nie wolno jej zdaniem odstępować, należy odczytywać to przekonanie Moniki Olejnik, że do porozumienia PiS-u z PO nie dojdzie. No i trudno jej nie wierzyć – PO doskonale sobie radziła bez poparcia PiS-u przez tyle lat, więc tym bardziej teraz nie będzie chciała porozumienia.

 

Charakterystyczny jest przy tym cytat z końca artykułu, gdzie Monika Olejnik pisze o Bronisławie Komorowskim:

 

Może mu sprzyjać poparcie ze strony osób kojarzonych z lewicą. Pomogłoby mu też, gdyby poparł go Grzegorz Napieralski pod hasłem powstrzymania powrotu IV RP.

 

Monika Olejnik posługuje się tu znanym od dawna motywem straszaka – okazuje się więc, że nieważne są poglądy polityczne; ważne jest jedynie zmobilizowanie się wszelkich sił politycznych przeciw Jarosławowi Kaczyńskiemu. Ba, okazuje się że nawet samego Grzegorza Napieralskiego dobrze jest postraszyć utratą władzy w SLD, byle tylko udzielił poparcia B. Komorowskiemu:

 

Jednak nie sądzę, by szef SLD zrezygnował. Jak dostanie swoje dwa procent, to go partia rozliczy i przestanie być szefem SLD.

 

(nb akurat w tym Monika Olejnik strzela zupełnie na oślep – podejrzewam, że jeśli G. Napieralski wycofa się przed I turą, to jak na moje wyczucie wskaże na A. Olechowskiego)

 

Ale przejdźmy do końcówki tekstu:

 

Kandydatowi PO na pewno pomogłoby też większe zaangażowanie Donalda Tuska w jego kampanię. Choć z drugiej strony, tu czai się pewne niebezpieczeństwo – niektórzy mogą zadawać sobie pytanie, po co im prezydent, który będzie Donaldem Tuskiem bis.

Zresztą, z punktu widzenia interesów Platformy, wydaje się, że rezygnacja Tuska ze startu w wyborach prezydenckich była błędem. Choć też nie wiemy, jak byłby on oceniany jako kandydat po smoleńskiej katastrofie.

 

Donald Tusk nie mógł przewidzieć takiego rozwoju wydarzeń – nie mógł się spodziewać, że gdyby nie zrezygnował z wyborów, to głównymi konkurentami w ubieganiu się o fotel prezydencki byliby liderzy dwóch największych partii. Dziś zwolennicy PO są przerażeni stałym spadkiem popularności ich kandydata i zadają sobie pytanie, jak by to wyglądało, gdyby ich kandydatem był on; tyle tylko, że te pytania już niczego nie zmienią – kandydat jest już zarejestrowany.

 

* * *

Dobrze pamiętałem te łzy w oczach Moniki Olejnik i dlatego chciałem przeczytać, co ona pisze dziś? Niestety zawiodłem się – spodziewałem się, że będzie szukać tego, co ludzi łączy. Tymczasem Monika Olejnik znowu wyciąga straszaka i straszy, jak tylko potrafi  gun bardzo smutny 

 

 

.PS: Gdy to pisałem, nie wiedziałem jeszcze, że Janusz Palikot wraca – no a rzeczywiście wrócił.

 

 

 

 

 

„Dwie ojczyzny – dwa patriotyzmy” cz. 2

Przyznam się, że po pierwszej części notki spodziewałem się większej aktywności czytelników, liczyłem na to, że każdy przedstawi swoją wizję patriotyzmu, udzielając odpowiedzi na pytania szczegółowe – „czy uważamy się za lepszych – czy tylko za innych; czy sądzimy, że w tej inności jest jakaś szczególna wartość (i jaka?); czy uważamy, że przysługują nam z jakiegoś tytułu szczególne prawa i przywileje – a może obowiązki”. Próbę odpowiedzi podjęła jedynie Barbara…

Skoro nie wyszło określenie siebie, to spróbujmy rzecz odwrócić. Skoro wiemy, że dziś wiele osób odmawia patriotyzmu czołowym politykom Platformy (nade wszystko Donaldowi Tuskowi i Bronisławowi Komorowskiemu), to sensowne będzie poszukać odpowiedzi na pytanie, co nie pozwala uznać ich za „swoich”?

Za co nade wszystko obaj politycy są teraz atakowani?
Nade wszystko za to, że nie uderzyli w stół i nie zażądali przejęcia śledztwa przez stronę polską.

Które z pytań Jana Józefa Lipskiego odpowiada za tę różnicę?
Wydaje mi się, że to sprawa poczucia szczególnych praw, jakie nam się należą, szczególnej pozycji. Wiele osób uważa, że należymy do czołowych państw europejskich; jesteśmy państwem, z którym inne państwa się liczą i które w razie jakby co, posiada poparcie w Unii w stawianiu swoich żądań… Prawda jest niestety taka, że nie tylko nie zajmujemy jakiejś szczególnej pozycji, ale nawet nie zajmujemy takiej, na jaką zasługujemy. A więc co? – różni nas megalomania. Powszechny obraz patriotyzmu nie jest wolny od megalomanii, a politykom, którzy bardziej realnie patrzą na pozycję Polski, odmawia się patriotyzmu (prawda jest niestety taka, że gdybyśmy o to wystąpili, to tak czy inaczej bylibyśmy zdani na łaskę Rosji; żadne państwo europejskie nie wywierałoby nacisku na Rosję pod hasłem, że to wyjątkowa sytuacja, która wymaga wyjątkowych rozwiązań… Pretekst z chmurą wulkaniczną dobrze ilustruje prawdziwą pozycję naszego kraju).

A za co w drugiej kolejności atakowani są politycy PO?
Za te wszystkie „Jaki prezydent, taki zamach”… Innymi słowy za to lekceważenie, jakiego doznawał Lech Kaczyński za życia od czołowych polityków Platformy.

A więc znowu megalomania – ale po drugiej stronie. Politycy PO są wolni od megalomanii, gdy patrzą na Polskę; za to nie są wolni od niej w odniesieniu do siebie samych. Megalomania, z której płynie pogarda dla innych, to ich grzech, który ich najbardziej obciąża i który właśnie sprawia, że oni nie są „swoi”. Jak ktoś wynosi się ponad innych, to nigdy nie zostanie uznany za „swego” (i zresztą obiektywnie nie jest – taka pogarda najmocniej się kłóci z nakazem miłości bliźniego – a szczególnie właśnie na to zwracał uwagę Jan Józef Lipski).

 

 

 

„Dwie ojczyzny, dwa patriotyzmy”

Tak sobie pomyślałem, że właśnie teraz powinienem przypomnieć tekst sprzed wielu lat „Dwie ojczyzny – dwa patriotyzmy” Jana Józefa Lipskiego. Nade wszystko sam sobie chcę przypomnieć, ale myślę, iż to w ogóle jest dobry pomysł:

Ojczyzna istnieje tylko wtedy – gdy istnieje również obczyzna; nie ma „swoich” – gdy nie ma „obcych”. Od stosunku do „obcych” bardziej niż od stosunku do „swoich” zależy kształt patriotyzmu. Jest w tym zawsze coś paradoksalnego, że miłość do kraju i do własnego narodu określana być może dopiero przez stosunek do innych krajów i innych narodów, lecz jest to paradoks właściwy wszelkiemu myślowemu i uczuciowemu wyodrębnianiu.

Kto to są „swoi” – a kto „obcy”? Czym się różni „Mój” kraj, od „nie mojego”? Mój naród – od nie mojego?

Nie chodzi w tych pytaniach o jakieś treści opisowe: że my mówimy po polsku, a „oni” w innych językach; że żyjemy np. w innej strukturze kulturalnej, niż „oni” – bo przyjęliśmy chrześcijaństwo w X wieku z Zachodu, bo z Zachodu przyszedł do nas Renesans, Oświecenie, Romantyzm itd. – bo nawet jeśli uważa ktoś z nas, że największym poetą, jakiego ludzkość wydała, jest Goethe, albo Dante, albo Shakespeare – to jednak Mickiewicz i Słowacki jakoś inaczej tkwią w nas (czy my w nich) – bo wrosły nam chyba już na zawsze w narodową pamięć lata niewoli i walki o wyzwolenie się z niej itd. itd.; że nawet być może (choć to sporne) cechuje nas w większości coś takiego, jak polski charakter narodowy. Rzecz nie w stwierdzeniach opisowych, a w wartościach i ocenach; czy uważamy się za lepszych – czy tylko za innych; czy sądzimy, że w tej inności jest jakaś szczególna wartość (i jaka?); czy uważamy, że przysługują nam z jakiegoś tytułu szczególne prawa i przywileje – a może obowiązki. Zależnie od odpowiedzi na te pytania – wyznajemy różne patriotyzmy. W skrajnych wypadkach – należymy do właściwie do różnych ojczyzn – jeśli ojczyzna to przede wszystkim dobra duchowe i wartości, a nie fakt takiej, a nie innej przynależności etnicznej.

Świat wartości, z którego trzeba spojrzeć na zagadnienie ojczyzny, to przede wszystkim, choć nie wyłącznie, świat wartości moralnych. Należymy do tego kręgu kulturowego, którego pojęcia etyczne ukształtowało głównie chrześcijaństwo. Wierzący i niewierzący – zostaliśmy ukształtowani przez nakaz miłości bliźniego, podstawowy drogowskaz moralny naszej kultury.

Myślę, że w tym momencie powinienem przerwać ten cytat, by każdy z nas mógł sobie odpowiedzieć na te pytania, kto jest dla mnie „mój”, a kto „obcy”, dla kogo mam miłość, a komu jej odmawiam?

 

 

Winy prawdziwe i urojone

Już tyle razy pisałem, że moim naturalnym środowiskiem wyborczym jest PO, że pora napisać coś więcej, dlaczego od jakiegoś czasu na nią nie głosuję.
Sam powód już wymieniałem – to Platformę czynię odpowiedzialną za to, że nie doszło do powstania POPiS-u.
Natomiast nigdy nie pisałem, dlaczego wg mnie PO nie chciała POPiS-u?

Odpowiedź wg mnie jest prosta – przeważyło myślenie strategiczne partii nad doraźnymi korzyściami!
Proszę na to zwrócić uwagę – wcale nie uważam, by PO było uzależnione od sprawowania władzy; PO doskonale potrafi sobie wyobrazić czas bycia ugrupowaniem opozycyjnym (gdyby tak nie było POPiS by powstał).
Doraźne korzyści są dla każdego zrozumiałe – udział w rządzie. A na czym polegało myślenie strategiczne?

Na zmuszeniu PiS-u do sprawowania władzy z „Samoobroną” i LPR-em.
Nie trzeba było być prorokiem, by wiedzieć, że w tej sytuacji PiS albo zdecyduje się właśnie na taką koalicję (było jasne, że koalicja z SLD w ogóle nie wchodzi w grę – bracia Kaczyńscy nigdy by na to nie poszli), albo w ogóle zrezygnuje z utworzenia rządu. To drugie dałoby sposobność do urobienia gęby, że PiS to taka partia, która tylko głośno krzyczy, ale boi się sprawowania władzy. A więc nie dość, że PO objęłaby władzę, to jeszcze skutecznie odstraszyłaby dotychczasowych wyborców PiS-u (a to odstraszenie jest bardzo ważne, bo w gruncie rzeczy elektorat obu partii nie jest wcale aż tak różny, jak to sugerują specjaliści od PR-u w PO)!
W sumie było więc jasne, że PiS będzie musiał tworzyć rząd razem z „Samoobroną” i LPR-em.

Ostateczny efekt tej koalicji znamy dziś bardzo dobrze i trzeba przyznać, że i on nie był trudny do przewidzenia.

Patrząc tak strategicznie, PO szykowała się do tego, by w praktyce stać się monopartią i doprowadzić do sytuacji całkowicie samodzielnego sprawowania władzy.
I żeby nie było żadnych wątpliwości – to marzenie ma każda partia i to marzenie jest w pełni uzasadnione – tylko wtedy politycy tej partii mogą w pełni realizować to, co uważają za słuszne, jeśli władzą z nikim się nie dzielą (a zwracam przy tym uwagę, że PO ma bardzo dobre zaplecze do tego, by mieć wyśmienity wręcz program).

Dlaczego więc, tak oskarżam PO?

Bo skoro PO ma taki rodowód, jaki ma (chodzi mi oczywiście o rodowód solidarnościowy), nie ma prawa stawiać interesu partyjnego ponad interes państwa – a tym właśnie było wciśnięcie PiS-u w ramiona „Samoobrony” i LPR-u. Mierżą mnie wszelkie takie sztuczki sejmowe, w jakich przodowało zawsze Prawo i Sprawiedliwość (i to już za czasów PC), ale to nic przy tym manewrze, jaki odstawiła Platforma. Jak by na to nie patrzeć, to jest sprzeniewierzenie się wartościom.
Od tego się zaczęło, a potem już krok za krokiem. Krok za krokiem. Krok za krokiem…

Czarny koń

Najczęściej, gdy myślimy o decydującej rozgrywce w walce o fotel prezydencki, widzimy dwie osoby – Bronisława Komorowskiego i Jarosława Kaczyńskiego. Na taki układ wskazują wszystkie sondaże.
Wynik drugiej tury  te same sondaże podają ze wskazaniem na kandydata PO – choć oczywiście nie można tu wykluczyć zwycięstwa Jarosława Kaczyńskiego, szczególnie, że zawsze sondaże
dla kandydatów prawicy są mniej korzystne od późniejszych wyników.

Czy to jedyny możliwy rozwój sytuacji?

Andrzej Olechowski liczy na inny. Dla niego najtrudniejszy jest początek – on do 20 czerwca musi wyeliminować z dalszej gry Bronisława Komorowskiego. Gdy to się stanie,  ostateczny wynik wyborów już będzie miał w kieszeni – w drugiej turze dostanie głosy zarówno dotychczasowych zwolenników B. Komorowskiego, jak i dotychczasowych zwolenników G. Napieralskiego (zwolennicy Marka Jurka w tej rozgrywce nie będą się liczyć).
Okaże się więc, że zwycięstwo będzie już miał w kieszeni.

Nie zdziwcie się więc proszę, że w tej kampanii kandydatem  najgłośniej krytykującym rząd wcale nie będzie Jarosław Kaczyński, lecz Andrzej Olechowski.
On chce być czarnym koniem rozgrywek – i trzeba przyznać, ma spore szanse.

 

Ponieważ trochę to niejasne dodaję prostą symulację:

Olechowski Kaczyński
Kaczyński 45.0% 45.0%
Komorowski 15.0% 15.0%
Olechowski 25.0% 25.0%
Napieralski 10.0% 10.0%
Pawlak 2.5% 2.0% 0.5%
Jurek 2.5% 2.5%
100.0% 52.0% 48.0%

W tej symulacji wpisałem sporą różnicę między wynikiem pierwszej tury A. Olechowskiego, a B. Komorowskiego, ale ta różnica nie ma żadnego znaczenia – A. Olechowskiemu wystarczy, że wyprzedzi B. Komorowskiego o ułamek procenta. Ważny jest jednak wynik J. Kaczyńskiego – ten, który wpisałem, jest dla niego bardzo optymistyczny.