(4) To zaś, co niegdyś zostało napisane, napisane zostało także dla naszego pouczenia, abyśmy dzięki cierpliwości i pociesze, jaką niosą Pisma, podtrzymywali nadzieję. (5) A Bóg, który daje cierpliwość i pociechę, niech sprawi, abyście wzorem Chrystusa te same uczucia żywili do siebie (6) i zgodnie jednymi ustami wielbili Boga i Ojca Pana naszego, Jezusa Chrystusa. (7) Dlatego przygarniajcie siebie nawzajem, bo i Chrystus przygarnął was – ku chwale Boga. (8)Albowiem Chrystus – powiadam – stał się sługą obrzezanych dla [ukazania] wierności Boga i potwierdzenia przez to obietnic danych ojcom (9) oraz po to, żeby poganie za okazane sobie miłosierdzie uwielbili Boga, jak napisano: Dlatego oddawać Ci będę cześć między poganami i śpiewać imieniu Twojemu (Rz 15,4-9)
Oczywiście główna myśl listu do Rzymian wskazuje na to, że Bóg z jednej strony wypełnia obietnicę daną Izraelowi, ale jednocześnie przychodzi do wszystkich ludzi – także do pogan.
Ja jednak zwrócę uwagę na jedno zdanie, które jest odległe od głównej myśli:
A Bóg, który daje cierpliwość i pociechę, niech sprawi…
Człowiek ze swej natury jest niecierpliwy. Tylko Bóg jest cierpliwy, bo tylko On jest poza czasem!
Nam brakuje właściwej perspektywy, niebezpiecznie ją skracamy do granic naszego życia tu na ziemi, a przez to stajemy się niecierpliwi.
Prawdziwie cierpliwi możemy się stać tylko wtedy, gdy własne życie zakotwiczymy w Bogu, bo tylko On może nam dać tę cierpliwość – A Bóg, który daje cierpliwość…