Wdowi grosz

(1) Jezus spojrzał i zobaczył bogatych ludzi, którzy wrzucali swe ofiary do skarbony. (2) Zauważył też pew­ną ubogą wdowę, która wrzuciła tam dwie drobne monety. (3) Wtedy powiedział: „Naprawdę mówię wam: Ta uboga wdo­wa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. (4) Oni bowiem wrzucali na ofiarę z tego, co im zbywało, a ona ze swego ubóstwa wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie”. (Łk 21) 

Dzisiaj wysłuchałem ładnego kazania ks. Piotra Celejewskiego, którym chciałbym się z wami podzielić. Kiedyś umieszczałem linka na YT z ustawieniem na początek kazania – dziś to jest już z niemożliwe (nb. stare filmy są już dziś oznaczone na kanale Świątyni Opatrzności, jako prywatne i tych kazań nie da się już odtworzyć) – wszystko ręcznie spisałem.

Przeczytajmy zatem, co dziś rano mówił ks. Piotr:

Ta sama perykopa, ta sama historia znajduje się u św. Marka. Tam też jest napisane, że wdowa wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Przyznam, że zawsze mnie to intrygowało – jak to dwa pieniążki, a jeden grosz; przecież grosza nie można w żaden sposób podzielić. Zagadkę można łatwo rozwiązać, przypominając sobie, że w tamtych czasach w Izraelu były używane różne monety: greckie, rzymskie. Najmniejszą monetą rzymską był kwadrans, grecką lepta. Dwie lepty, to jeden kwadrans. Więc wdowa wrzuciła dwie lepty. Czy to koniec tej zagadki numizmatycznej, czy tam nic więcej się nie kryje?

Otóż w tej rzeczywistości możemy zobaczyć nas samych, że często jest tak, że nawet najmniejszą ofiarę Bogu, którą składamy, jesteśmy gotowi podzielić, tak żeby trochę zostawić dla siebie.

W tej ofierze nie chodzi żeby Bogu dawać coś, lecz żeby Bogu dawać siebie.

My często zwracamy uwagę jak my dużo poświęcamy dla Boga. A tak naprawdę nie jest ważne, ile dajemy Bogu – warto dzisiaj się przyjrzeć ile zostawiamy sobie. Często, kiedy patrzymy na czas, bo tak naprawdę tą walutą, która dla wszystkich nas jest walutą brakującą, jest czas. Często dajemy Bogu z tego, co nam zbywa. Eucharystia uczy wymiany darów. Na mszy św. Bóg, Chrystus, cały daje się nam, nic sobie nie zostawiając. Do ostatniej kropli krwi. I mówi To czyń na moją pamiątkę. Bądź do mnie podobny. Eucharystia ma nas uczyć, byśmy i my nie dawali Bogu, drugiemu człowiekowi, to, czego w nas zbywa, lecz byśmy byli gotowi oddać siebie całych, a wówczas odkryjemy niewiarygodne szczęście. Czego i sobie i wam życzę.

• kwadrans – moneta miedziana 3 g (4 quadransy = 1 as)
• Lepton (od gr. λεπτός leptós „mały, drobny; słaby; cienki”) – najdrobniejsza moneta miedziana bita w starożytnej Grecji.Starożytny lepton stanowił 1/128 drachmy. Potocznie nazywano tak też różne drobne monety (miedziaki) będące w obiegu na wschodnich terytoriach cesarstwa rzymskiego. W tym znaczeniu występuje w Nowym Testamencie jako tzw. grosz wdowi (Mk 12,42; Łk 21,2)
• Lepta (właśc. lepto, od gr. λεπτός leptós „mały, drobny; słaby; cienki”) – drobna jednostka monetarna nowożytnej Grecji. W języku nowogreckim „lepto” (lm. „lepta”) oznacza przedmiot drobny, cienki, „grosz”, monetę o małej wartości.