Znowu opisuję coś z tygodniowym opóźnieniem; dokładnie wydarzyło się to 5 sierpnia, w niedzielę (w dniu rozpoczęcia kolejnej WAPM, co jednak dla opowiadanej historii jest bez znaczenia). Gdy jestem na działce, mam do wyboru dwa kościoły – parafialny w Kazuniu oraz maleńką kapliczkę we wsi Małocice (nb. w tamtejszej jednostce wojskowej miałem kiedyś swój przydział mobilizacyjny); jeśli idziemy rano, idziemy do Kazunia; jeśli po południu – do Małocic. Tego dnia Ania chciała pójść wieczorem (chodzimy tylko we dwoje), więc pojechaliśmy do Małocic.
Dwie ławki przed nami siedziało młode małżeństwo. To było niesamowite, ale oni przez cały czas trzymali się za ręce! Napisałem „młode małżeństwo”, jednak mieli synka w wieku szkolnym (co prawda młodszego od Ani, ale jednak w wieku szkolnym) – nie był więc to ich miodowy miesiąc. A jednak wyglądali tak, jakby to był.
Bardzo bym chciał wiedzieć, jak się potoczyły dalsze losy adresatki „Listów..” i tak sobie myślę, że od czasu do czasu Pan poprzez takie obrazki daje mi odpowiedź. Tak też było i tym razem – nawet ta dziewczyna była podobnego wzrostu… Wyglądało więc na to, że Ania przeżywa wieczny miodowy miesiąc…
Przyznam, że przykro mi się zrobiło, gdy przy po „Przekażcie sobie znak pokoju”, takiego znaku od nich nie dostałem..
Oni wychodzili nieco wcześniej niż my. Ku memu zaskoczeniu dziewczyna spojrzała mi prosto w oczy, a w tych oczach widziałem samą radość. „Nie, to niemożliwe – musiało mi się coś przewidzieć” – pomyślałem tylko. Tymczasem po chwili okazało się, że oni stanęli przed kościołem i takie spojrzenie otrzymałem drugi raz – tym razem trwało ono tak długo, że nie miałem już żadnych wątpliwości, że było pełne radości oraz że było skierowane do mnie. Kojarzycie taką radość w oczach – tego nie można udawać; taka radość albo jest, albo jej nie ma (to właśnie dlatego mówi się, że oczy nigdy nie kłamią) – ta dziewczyna, którą widziałem pierwszy raz w życiu, autentycznie cieszyła się, że mnie widzi (nb. jak myśmy przeszli, oni poszli również; wsiedli do samochodu, który nie był na rejestracji nowodworskiej, lecz warszawskiej).
Tak, jak już mówiłem, takie historyjki traktuję jako znaki dane mi od Boga, bym w tej mojej całkowitej niewiedzy, jednak coś wiedział. Innymi słowy w warstwie symbolicznej ta historia potwierdzała, że moje „Listy..” przygotowały Anię (adresatkę „Listów..”) do przeżywania dojrzałej miłości wzajemnej i to tak pięknej, że aż widocznej z daleka..
A co znaczyło, że ta konkretna, rzeczywista dziewczyna powitała mnie z taką radością w oczach?
Może jednak niczego sobie nie wmawiam i nadal są ludzie, którzy czytali moje „Listy..” i którzy mnie rozpoznają na ulicy? Może te moje „Listy..” pomogły im w ich przeżywaniu miłości?
Ale może to jednak złudzenie?
Ja taka radość widzę w oczach moich najlepszych przyjaciółek, dzięki którym pojechałam na Rekolekcje i zostałam nawrócona, to własnei dzięki nim zaczęłam prowadzić mojego bloga i zdaje mi się ze taką radośc można nie jeden raz ujrzec również w moich oczach szczególnie po Mszy świętej 🙂 cudowne uczucie 😀
No to życzę Ci, by taka radość w Twoich oczach gościła jak najczęściej!
to rzeczywiście piękny obraz…szczęśliwe małżeństwo trzymające się za ręce… jeśli przesłała Ci iskierkę radości, to czemu miałbyś teraz to nazywać złudzeniem…? 😉
Bardzo mi się podobali.
Nowe FORUM RELIGIJNE. Zapraszam do dyskusji. Bądz pierwszy i wypowiedz się. Zapraszam: jahwe.xad.pl
Pierwszy nie będę, ale jesienią pewnie zacznę zaglądać.
Myślę, że jeśli tylko ktoś zakochany czytał Listy… to mógł zrozumieć nieco więcej o miłości, zajrzeć w jej głąb i odkryć czym tak naprawdę jest.Zresztą myślę, że nie tylko zakochani.Jesli czyta się coś mądrego to zawsze zapada to w pamięć, tak jak Listy…PS. jak zapewne zauważyłeś na moim blogu, musiałam po raz kolejny się przenieść. Jako jednemu z zaufanych i bliskich blogowiczów daję Ci mój nowy adres //slowami.blog.onet.pl/Pozdrawiam 🙂 Izabela
Dzięki – oczywiście będę do Ciebie zaglądał (choć teraz znowu wpadłem tylko na moment).
Nie ma za co dziękowac, jesli sie umie pisać to ludzie to doceniają, a przecież chyba nie narzekasz na brak wiernych czytelników, którzy zachwalali i zachwalają listy.
teraz to ja twierdze,ze jestem do niczego:(potrafie zniszczyc wszystko zaczynawszy od przedmiotow konczac na ludziach,ktorych kocham
Tylko sobie na zarzucaj, że Ty zniszczyłaś (dobrze wiesz kogo uważam za winnego rozwoju sytuacji nie w tym kierunku, do którego byliście wezwani).
🙂 Pozdrawiam
Ja również.
Dzień doberek . Szczęściem może być każdy usmiech , każdy dobry uczynek, nowy dzień nowa wiadomośc, spełnione marzenie , i tego Ci z całego serca życzę. zapraszam na malinową nalewkęwww.angelnadziei.blog.onet.pl
Dzięki serdeczne