Landrynko!
Widzę, że od czasu do czasu do mnie zaglądasz. Kiedyś mnie tu atakowałaś, ale jednak coś znajdujesz dla siebie, bo inaczej nic by tu Ciebie nie ciągnęło. No to tym razem znajdziesz notatkę specjalnie dla siebie.
Wiem, że nie dajesz sobie rady ze swoją miłością. Chciałabyś tak, jak inne dziewczyny kochać się w normalnych chłopakach, a nie akurat w księdzu..
Nie ma w Tobie radości, bo nie zauważasz, że ta miłość jest specjalnie dla Ciebie.. Patrzysz w przyszłość i na swoją miłość nakładasz wszystkie obrazki, jakie Ci się kojarzą z miłością – wspólny dom, dzieci.. Wiesz, że tego nigdy nie będziesz mieć (nawet gdyby Twój ksiądz odwzajemnił to uczucie), więc ogarnia Cię smutek. Czujesz się źle i czujesz się zła, bo chciałabyś mieć to, co do Ciebie nie należy..
Tymczasem te obrazki są Ci zupełnie do niczego niepotrzebne, bo nie one są istotą miłości – istotą miłości jest to, by dawać siebie temu, którego się kocha. Jest jasne, że to Twoje dawanie będzie zupełnie inne, niż dawanie Twoich koleżanek swoim chłopakom. Nie wiem, kim jest Twój ksiądz – przypuszczam, że np. moderatorem w jakiejś wspólnocie, do której należysz; aktywne działanie w tym ruchu (jeśli to jest właśnie tak), jest najpiękniejszym i najwspanialszym dawaniem siebie, jakie tylko można sobie wyobrazić (i jestem tego absolutnie pewien!).
Z drugiej strony dobrze by było, gdybyś przyjrzała się temu, co już dostałaś od tego, którego kochasz. Jestem pewien, że dostałaś znacznie więcej, niż wszystkie koleżanki, których miłość jest znacznie łatwiejsza niż Twoja.
Więc nie martw się na zapas – nie ma po co! Ciesz się z tej miłości póki trwa, póki kochasz (choć kochasz bez wzajemności), bo jestem pewien, że ta miłość ubogaca Ciebie, jak rzadko która!
Trzymaj się cieplutko i od czasu do czasu się odezwij – nie musisz kryć się na moim blogu, bo zawsze chętnie Cię zobaczę.
ekhmyn… a skąd do cholery znasz adres mojego bloga? Skąd wiedziałeś hasło? Przecież wczesniej miałam… co prawda teraz juz nie mam….
o qr wa… nie umieściłeś adresu mojego bloga… przeciez do wszystkiego takiego jestes zdolny……..
Mhy…Brak słów… Przemilcze..aniolek
Jestem pewien, że dostałaś znacznie więcej, niż wszystkie koleżanki, których miłość jest znacznie łatwiejsza niż Twoja.- Nie zgadzam sie z tym Leszku!!!!!! Każda miłość ubogaca i wcale to,ze ktoś nie kocha się w księdzu to nie znaczy ,że jego milość jest łatwiejsza!!!! Troche ta wypowiedż mnie zbulwersowała! Prawdziwa miłosć jest wtedy spełnieniem jak jest odwzajemniona!pozdrawiam
Ta miłość jest trudniejsza. I jak zobaczyłem, że landrynka znowu zaglądała do mnie, to pomyślałem, że szuka jakiejś pomocy. Zajrzałem więc do niej (adres miałem jeszcze ze starego bloga angelosa) i rzeczywiście pisała o tym, że nie chce jej się żyć, że jest zła… (nie czytałem dokładnie, ale klimat był jednoznaczny). Potwierdziło się więc to, co przypuszczałem – przyszła do mnie, bo szukała pomocy. Tak myślałem. I napisałem tę notkę, by zauważyła, że ta miłość, którą przeżywa, wcale nie musi jej wyniszczać – wyniszcza teraz, bo przykłada do niej wszelkie stereotypy pragnień, jakie ma się z miłością. Tymczasem ta również ubogaca, bo to też jest miłość. I trzeba się z tego cieszyć. Z każdej miłości należy się cieszyć, póki ona trwa. To chciałem landrynce przekazać.Kończę tę działalność blogową – wyraźnie poruszam się, jak słoń w składzie porcelany. Zamiast pomagać – szkodzę. Dwie wpadki pod rząd, to najlepszy dowód, że robię to źle.
Leszku nie zawsze uda nam sie pomóc drugiej osobie. Jeżeli ktos nie chce naszej pomocy nie pomożesz jej na siłę i trzeba to zaakceptować i cierpliwie czekać. Czasem cos od razu nie działa, ale nawet po paru latach zadziała. Nie od razu widać nasze owoce. Moze nie pomogłes dla tych dwóch osób ale to nie oznacza ze nie pomagasz innym. Nie mozesz tak szybko sie zniechęcać i brac tego tak mocno do siebie. Kazdy popełnia błedy kazdemu nie wychodzi. I tobie również moze sie nie udać…musisz byc na to gotowy kiedy niesiesz pomoc innym. Bo kiedy pomagamy drugiemu człowiekowi wiele zalezy od niego a nie od nas…Od jego nastawienia a jak ktos nie chce pomocy … jak pisałam na siłe nic.Ale jest wiele osób które chętnie przyjmna ja od Ciebie… ja sama osobiscie bardzo lubie twoje notki i brakowac mi ich bedzie…. Zastanów się prosze nad tym…
Nade wszystko dziękuję za to wszystko, co na końcu. Natomiast jeśli chodzi o to, co tu się stało, to skoro Landrynka tu zaglądała, to szukała pomocy; tymczasem ja odpowiedziałem na to jej oczekiwanie tak, że tylko wyzwoliłem najgorsze emocje. A więc to nie to, że nie chciała – chciała, a ja jako starzec mam już stępioną wrażliwość i zamiast pomagać, szkodzę.
Leszku nie znam tej osoby wiec nic nie moge powiedziec,ale chcem Ci napisac, że niektórzy ludzie szukaja pomocy, ale kiedy ją otrzymują zaczynaja ja od siebie odpychac bo sie boja jej. pragna pomocy a zarazem od niej uciekaja. I również czasem powiemy cos na co ta osoba jeszcze nie jest gotowa sie przyznac. Nie jest gotowa zrozumiec i przyjąc…. Pomyśl co jest bardziej wartościowsze przyznać się, że na razie nie możesz pomóc tym osobom, że potrzeba czasu aby im pomóc i naprawić to co może w jakimś sensie ty nabroiłeś (chociaz nie rozumiec co złego zrobiłeś?) i dalej na ile potrafisz pomagać innym ludziom (tak jak np Joasi notką o powołaniu- nawet nie wiesz jak jej pomogłeś a ja wiem bo to moja przyjaciolka:)) czy raczej lepsze jest poddanie się i nie próbowanie niesc pomocy? Zawsze coś zyzykujemy kiedy niesiemy pomoc… zawsze mozemy przegrac mozemy zle postapic, bo tylko Bóg jest nieomylny, ale to nie oznacza ze nie mamy próbować i szukac jak najlepszych rozwiązań. Może po prostu trzeba tym osobom w inny sposób pomoc który masz za zadanie odnaleźć. Jak pisales u mnie na blogu Bóg nie stawia nikogo na naszej drodze przypadkowo… Moze te osoby stoja na dwojej drodze aby pomóc Ci zdobyć nową wiedzą, nauczyć Cię czegos nowego. Bo jak zapewne wiesz najwiecej uczymy sie od drugiego czlowieka… Odwagi jest z Tobą CHRySTUS!
Aniołku! Jesteś Aniołem. Nie wiem, jak przegapiłem Twój wpis – trafiłem na niego dopiero teraz, gdy już wiadomo, jak wszystko się skończyło. Zaskakujesz mnie swoją dojrzałością – gdy ja byłem w Twoim wieku nawet połowy Twojej dojrzałości nie miałem!
dziękuję za miłe słowa 🙂 Mam nadzieję, że to pozytywny finał 🙂 Pozdrawiam i 3maj się Jezusa w tym zwariowanym świecie 🙂
To Ty masz wątpliwości, że pozytywny?! Za się chyba zabiję!
Leszku wybacz ale ja nie rozumiem tej wypowiedzi… czy mozesz mi ja wyjaśnic?
Już się nie zabijam – to ja nie zrozumiałem: myślałem, że pytasz, czy ja o Tobie napisałem pozytywnie. Natomiast to, czy cała historia zakończyła się pozytywnie, to myślę, że tak, choć póki co nie mam jeszcze odpowiedzi na swojego maila poza tą na blogu (a ta jest pozytywna).
ufff… dobrze że wszystko zrozumiane 🙂 Rozumiem, oby wszystko się ułożylo jak najlepiej! pozdrawiam
Witaj Leszku 🙂 Widzę,że bardzo osobista ta notka, to tylko daję znać,że byłam 🙂 Pozdrawiam 🙂
mimo wszystko prosze nie koncz działalności bloga… nie pomogłeś mi, ale mozesz pomoc innym:)
Skoro ostatnio częściej szkodzę, niż pomagam, to chyba jasny dowód, że się do tego nie nadaję. Pierwsza zasada nie szkodzić..
Prosze…. nie rób tego…!
Landrynko, troszkę głupieję – raz na mnie krzyczysz, a po chwili prosisz, bym bloga nie zamykał. Może jednak ta notka, coś Ci dała? – nie wiem. Dodałem przed chwilą „Napisz do mnie” – jeśli jednak mimo wszystko chciałabyś, bym Ci pomógł i jeśli wcale nie uważasz, by to było niemożliwe, bym akurat ja mógł Ci pomóc, to proszę napisz.
A może ja po prostu gubię sie coraz bardziej… nic nie dam rady poradzic na to uczucie… dlaczego wszyscy to potepiają….
Przecież ja nie potępiam. Mało – jestem pewien, że ta miłość Ciebie ubogaciła, jestem pewien, że tą miłością można się tak samo cieszyć, jak każdą inną i to mimo, iż jest ona taka trudna i przez wielu niezrozumiana, czy wręcz potępiana. Proszę, napisz – tak publicznie trochę trudno rozmawiać na taki temat.
Ale właściwie to nie wiem co Ci mam napisać…. od początku? nie wiem … napisz mi co chcesz wiedzieć…
Landrynko, to nie tak – ja nie chcę włazić buciorami w Twoje życie; wiem, że jest Ci ciężko – proponuję Ci z jednej strony byś mogła się najnormalniej w świecie wygadać mając pewność, że nie zostaniesz po tym potępiona (to już jest dużo); a dalej daję Ci nadzieję, że coś mądrego będę Ci mógł podpowiedzieć. To tak. Ale to Ty o wszystkim decydujesz – ja sam nie będę z Ciebie niczego wyciągał, bo nawet tego nie chcę; chcę wiedzieć tylko tyle, ile Ty uznasz za stosowne mi powiedzieć.
Napisałam wszystko… ufam Ci…
Dziękuję za zaufanie. Trochę trwało to moje pisanie, ale właśnie wysłałem.
Dziękuje za odpis… wiele mi to wyjaśniło, wszystko przemyślę i jutro Ci odpisze:)
Bardzo mnie to cieszy! Miłych snów Ci życzę…
to może ja tylko pozdrowię Cię Leszku i zmykam 😉
… a ja się dołącze do reszty i poprosze cobyś jednak nie zawieszał działalnosci tego bloga. Tak jak już ktoś napisał… człowiek popełnia w zycu błęd, nikt nie jest doskonały… jednemu pomożesz drugiemu zaszkodzisz chociaz bys niewiadomo jak sie starał… także przemyśl to jeszcze… i wróc do nas
Dzięki Tusiu – oczywiście, jak będę widział, że są ludzie, którym ten blog jest potrzebny, to bilans zysków i strat będzie inny.
A ja się zgadzam z Leszkiem…moim zdaniem każda miłość bez wzajemności jest miłością trudną. W „normalnych” przypadkach kobieta jeszcze może mieć nadzieję, na coś więcej, jednak w takim przypadku gdy ktoś kocha się w osobie duchownej trudno mówić o „czymś więcej”. Tak czy inaczej jeśli się kocha – to ta miłość zawsze nam coś daje. Dlatego kochać warto… i warto się modlić za osobę, którą się kocha….
Podpisuję się pod wszystkim, co napisałaś i cieszę się, że to napisałaś.
Podziwiam :))
hahaha.. o rany. Stąpasz po niepewnym gruncie Leszku:)Dziewczyny potrafią być niemiłe. Widzę, że dalej sprawdzasz statystyki. Mi już się znudziło.
…milczałam… patrzyłam co tu się dzieje… i widze że chyba już wszystko mija… mam nadzieje że będziesz dalej kontynłował bloga, szkoda by było gdybyś inaczej postąpił… Pozdrawiam
Burza minęła. A po burzy pogoda jest przepiękna!
Leszku mozesz byc pewien ze Ty i Twoj blog to promyk nadziei dla zagubionych. Nie kazdy chce przyjac nasza pomoc ale najwazniejsze to zawsze robic dla chwaly Pana a Ty to robisz. Twoje slowa w komentarzach i notkach daja do myslenie i sa potzrebne. Zycze pokoju…Pozdrawaiam:)
Joasik ma rację bo to wszystko co tu piszesz to może nie promyk a ogromny promień nadziei dla zagubionych…
Przed chwileczką za te słowa podziękowałem Joasikowi – teraz dziękuję Tobie. Bardzo potrzebne są mi takie słowa.
Dziękuję bardzo za te słowa – są mi one ciągle potrzebne, bo ciągle wraca do mnie obawa, że tego zadania nie potrafię wypełniać. Boję się tego momentu, gdy ostatecznie zwątpię, bo w ten sposób sam stracę najwięcej. Szczęśliwie dla mnie Landrynka uwierzyła, że nie mam jakichkolwiek złych intencji. Obym tylko potrafił jej pomóc!